Denk dat het meest memorabele eraan is dat het zo verschrikkelijk lang duurde. Nooit eerder zover gevlogen en dat kruipt na verloop van tijd in de kleren. De vlucht van Londen naar Hong Kong was vrij goed, duurde zo'n 11,5 uur. Ik zat naast een sympathieke zweed, die kennelijk nogal gek was van Azie, ging al voor de 15de keer naar een aziatische bestemming (Borneo deze keer) en had o.a. al veel tijd in Thailand doorgebracht (gek genoeg bijv. Laos nog niet bezocht, zoals steeds maar weer eens reclame voor gemaakt, zou dat eigenlijk niet mogen doen, straks loopt het daar ook over), in Chiang Mai o.a. groep sessies gedaan rond officiente samenwerken enzo met het personeel van de YMCIA's aldaar, hij doet het daar gratis maar kennelijk is dat de mens zijn job. Voor de eerste keer trouwens kreeg mijn buur op het vliegtuig een epileptische aanval gedurende de vlucht. Hij was zo vriendelijk geweest mij vanaf het begin ervoor te waarschuwen, moest dus niets doen en na een minuutje was de mens weer in orde.
Heb zowaar wat geslapen, in intervallen van een half uurtje (ideale voorbereiding kennelijk voor een oversteek per zeilboot van de Atlantische Oceaan :-) ). In het begin zat er een meisje (schat zo'n 2 jaar) hartverscheurend te schreeuwen, het kind heeft het zeker 2 uur volgehouden en zat vlakbij. Jullie denken wellicht al dat dat mijn zenuwen danig op de proef stelde, nee hoor: gewoon hoofdtelefoon opzetten, volume op max en naar een makkelijk filmpje kijken (Terminators trouwens, had die nog niet gezien). Daarna wou ik een poging wagen om mijn ogen te sluiten en is de lieve schat gestopt met huilen.
Na goeie 5 uur wachten in Hong Kong (waar ik trouwens een douche genomen heb op de luchthaven, dat deed deugd), op weg naar Australie. Rustige trip, maar zogoed als niet geslapen : biologisch zat mijn klok deze keer verkeerd en er was een kleine baby (klonk nog echt heel klein) die erin slaagde om telkens ik mij begon te settelen om in te dommelen wat klagend begon te wenen.
Tenslotte in Adelaide er allemaal uit om een goed uur later terug op hetzelfde vliegtuig te springen richting Melboure. Daar toevallig trouwens aan de praat geraakt met een belgische, die al een jaar in Australie woont en werkt en vanuit Adelaide naar Brussel ging om haar zus te bezoeken die net bevallen is. Ze is bezig aan het specialisatie gynaecologie aan UZ. Kennelijk haar al super geamuseerd: regeling met wachten enzo is een stuk dragelijker dan in Belgie kennelijk, wordt ook beter betaald en wordt meer met de nodige congeedagen gecompenseerd zodat ze geregeld een stuk van het land kan verkennen.
Gedurende gans de trip nogal wat turbulentie gehad, maar uiteindelijk niets echt ergs (ben tijdens een van de sessies nog achter wat drinken geweest achteraan het vliegtuig, al vonden de stewardessen dat geen zo'n schitterend idee).
Trouwens, de pin 'Women are Heroes', zorgt toch altijd voor wat reactie. Gaande van positieve (o.a. stewardess van Britisch Airways die het de max vond) maar toch ook soms wat minder positief (en geloof het of niet maar meestal van pakistaanse mannen, er is daar nog werk aan de winkel, want dat waren er dan nog die in Heathrow werkten)
In Melbourne de quarantaine procedure leren kennen, ze lachen er hier niet mee. Ze lopen hier met honden rond (beagles) die de bagage geregeld besnuffelen, niet zozeer op zoek naar drugs, dan wel fruit! Je kunt in de beschermde biotoop van Australie heel weinig invoeren. Zoals in veel landen krijg je op het vliegtuig een kaart om in te vullen en daar moet je een aantal dingen aanchecken. Een van de dingen die je niet mag binnenbrengen zijn dingen die in aanmerking gekomen zijn met grond, waaronder sportschoenen. Ben dus maar eerlijk geweest (ze scannen alles zeeer grondig) dat ik loopschoenen meehad. En die hebben ze er inderdaad uitgehaald en heel proper gekuist, als dat niet sympathiek is!
Daarna met Sky Shuttle bus naar stad (is toch rap 26km van centrum verwijderd), die je ook gratis tot aan je hotel of hostel brengt. Zit in Elizabeth hostel op Elizabet Street, vrij goed in centrum. Doorsnee hostel, niet slecht, niets speciaals.
Na wat gesetteld te zijn (douchen, scheren en toch wat op mijn bed gaan liggen) afgesproken met Steve (nvdr: collega van Alcatel University Melbourne die een maand in Belgie zat in oktober). Was heel gezellig: ze hadden net gedaan met avondmaal en kreeg direkt vanalles voorgeschoteld. Zijn vrouw vond het al erg dat ik niet wat vroeger was gekomen. Moet zeggen dat die eerste echte maaltijd na bijna 2 dagen wel deugd deed. Daarna nog een ganse tijd blijven kletsen, Steven zijn broer uit Texas was er ook en ik stond eigenlijk geen moment droog (goed bier trouwens). Zijn vrouw vond het trouwens vreselijk dat ik in een hostel verbleef en niet met hen had afgesproken om te logeren (ze vond het trouwens zelf vreemd dat ik in februari niet gewoon mijn hotel in 't stad liet vallen en bij hen kwam inwonen). Om maar te zeggen dat ze heeeel sympathiek was. Iets zegt met dat het feit dat hun dochter mijn leeftijd heeft ervoor zorgde dat ze zich direkt over mij wou ontfermen. [de dochter is trouwens al bijna 10 jaar getrouwd, ik voel de gedachtengangen al!]
Er wordt altijd gezegd van australiers dat ze direkt zijn, dat is echt niet overdreven. Zeer open, zeer direkt, echt niet bang van een opmerking te maken of een directe vraag te stellen.
En dat is ook een beetje mijn eerste conclusie na zo kort gearriveerd te zijn: ze zijn hier zeer extravert en praten echt heel graag (je kunt je voorstellen dat ik me hier als een vis in het water voel). De bus chauffeur (om naar Steve zjn huis te geraken) die me aan mijn hostel afzette, de taxi chauffeur, de eerste de beste gast die mij hielp om te bepalen hoe ik het makkelijkst tot bij Steven zou geraken, ...
Trouwens, Melbourne is gigantisch. Is een van de grootste steden ter wereld (oppervlakte gewijs niet qua inwoners natuurlijk, er woont maar een goeie 4 miljoen mensen): zo'n 80 op 25 km!! Behalve een paar flatgebouwen in het centrum (voor kantoorgebouwen) is het zelfs verboden om meerder verdiepen te hebben (zelfs de huizen van particiulieren zijn allemaal gelijksvloers).
zaterdag 29 december 2007
Good things come to those who ... wait
Dat staat in gigantische letters te lezen in de Irish pub op Heathrow (terminal 3). Het staat gericht naar de bar maar de mensen die staan aan te schuiven kunnen het eigenlijk niet lezen. Het is denk ik in de eerste plaats bedoelt om de mensen die achter de bar werken tot kalmte te dwingen. Want je moet wel wat geduld hebben om iets te bestellen. Er is ongeloofelijk veel volk in Heathrow. En ze zijn hier ongeloofelijk strikt in hun veiligheidsmaatregelen. Minstens zoals in de States.
Er staat zowat in elke luchthaven te lezen dat je maar 1 stuk handbagage mag meenemen. Ter illustratie: ik heb een echt stuk handbagage (de trolley die ik van Alcatel gekregen heb) en een klein tasje met mijn camera erin. Een meisje maakte mij er echter op attent dat ik echt wel maar 1 stuk mocht meehebben en vroeg of ik dan niet mijn ganse camera tas in mijn handbagage kon krijgen. Die trolley weegt op zich al 15 kg en zit echt wel vol! Probeerde haar dat duidelijk te maken, geen probleem, gelieven dan het tasje zelf in de trolley te doen verdwijnen en .. mijn camara in mijn hand te houden tot na de security check.
Dit is zonder twijfel het meest belachelijk dat ik ooit meegemaakt hebt op een luchthaven. Ergens nog dan toen ik mijn schoenen moest uitdoen in de States, terugkomende van San Francisco, gewoon omdat er iemand het geniale idee heeft gekregen van een bom in zijn schoen te verstoppen.
Anyway, ik zit op dat moment dus in London, metropool bij uitstek. Aangezien ik door mijn eigen schuld 9 uur had tussen mijn vlucht van Brussel naar London en de connecting flight naar Hong Kong (dubbel mijn schuld: had zelf de vluchten opgegeven en was dan nog zo naief van te veronderstellen dat CWT - Carlson Wagonlit Travel, de moeite ging doen om te controleren of er niets abnormaals aan mijn voorstel was) had ik besloten om een paar uur London te bezoeken.
Het heeft me wat tijd gekost om Terminal 4 te verlaten (waar ik gearriveerd was). Er waren een paar ticket machines, maar diegene die ook briefjes engelse ponden aanvaardde, bleek een slechte dag te hebben, dus maar aanschuiven aan aan het enige loket dat open is. Nu zou je vermoeden dat het bestellen van een ticket voor de underground, niet het meest moeilijke is dat je kunt doen. Maar voor de een of andere mysterieuze reden heb je ongeloofelijk veel mensen aan zo'n loket staan die daar ongeloofelijk veel miserie mee hebben. Anyway, eindelijk weg en na een goeie 50 minuten aangekomen bij Knightbridge, vlakbij Hyde Park en Harrods. Chique buurt van London, wel leuk om in rond te lopen.
Harrods zelf was geloof het of niet gesloten! Ze breken vandaag denk ik al de kerstversiering of (Boxing Day of 2de kerst is echt wel het hoogtepunt van het kerst-hype in de UK).
Dan maar richting een museum (geen weer om in Hyde Park ofzo rond te lopen). En uiteindelijk is het gewoon leuk om wat in die stad rond te lopen. Zat op een bankje voor Victoria & Albert museum (historich art and design museum) een BLT-sandwich te eten terwijl ik naar de voorbij snorrende zwarte taxis en rode bussen aan het kijken was.
Het museum zelf was best leuk. Vooral naar het aziatisch gedeelte gekeken (gaande van islam kunst naar japanse zwaarden en harnassen).
Daarna weer langzaam terug om op mijn vliegtuig te wachten: ze hadden me al gewaarschuwd dat het wat langer kon duren. Trouwens in Zaventem waren er ook meer politie en securitas mensen aanwezig dan gewoonlijk. En de scanner stond gelijk nogal scherp. Ik wandel normaliter altijd doodgemoederd door de metaaldetector, wel deze keer niet, werd vakkundig gefouilleerd (ken iemand die jaloers zal zijn :-) ). Hoorde trouwens van de persoon die een veiligheids-check van het vliegtuig dat ik nam dat het inderdaad wat verscherpte controle is met dat terreur alarm dat van kracht is. Kende die mens trouwens van de duikclub. De wereld is klein.
En de titel slaat ook soms op reizen in het algemeen, soms moet je wel wat wachten vooralleer je verder kunt. En op zich is het wel leuk om wat rond te kijken (mensjes-kijken), wat te lezen (ga weer veels te rap door het boek waarmee ik dacht een week of twee te doen, 'Down Under' van Bill Bryon trouwens, vond dat wel toepasselijk :-) ). En eigenlijk kijk ik soms echt uit naar zo'n lange vlucht (klinkt raar). Okay, ik foeter er soms op: kan meestal niet slapen, maar wat ik er wel leuk aan vind is het nestelen: je hebt welliswaar niet zoveel plaats om je te installeren, maar eens je daar in je eigen plekje zit, onder zo'n deken, hoofdtelefoon op en de credits van de eerste film verschijnen, ze beginnen een zonder twijfel overheerlijk avondmaal rond te brengen (*kuch kuch*), dan weet je het: je bent op reis!!
Er staat zowat in elke luchthaven te lezen dat je maar 1 stuk handbagage mag meenemen. Ter illustratie: ik heb een echt stuk handbagage (de trolley die ik van Alcatel gekregen heb) en een klein tasje met mijn camera erin. Een meisje maakte mij er echter op attent dat ik echt wel maar 1 stuk mocht meehebben en vroeg of ik dan niet mijn ganse camera tas in mijn handbagage kon krijgen. Die trolley weegt op zich al 15 kg en zit echt wel vol! Probeerde haar dat duidelijk te maken, geen probleem, gelieven dan het tasje zelf in de trolley te doen verdwijnen en .. mijn camara in mijn hand te houden tot na de security check.
Dit is zonder twijfel het meest belachelijk dat ik ooit meegemaakt hebt op een luchthaven. Ergens nog dan toen ik mijn schoenen moest uitdoen in de States, terugkomende van San Francisco, gewoon omdat er iemand het geniale idee heeft gekregen van een bom in zijn schoen te verstoppen.
Anyway, ik zit op dat moment dus in London, metropool bij uitstek. Aangezien ik door mijn eigen schuld 9 uur had tussen mijn vlucht van Brussel naar London en de connecting flight naar Hong Kong (dubbel mijn schuld: had zelf de vluchten opgegeven en was dan nog zo naief van te veronderstellen dat CWT - Carlson Wagonlit Travel, de moeite ging doen om te controleren of er niets abnormaals aan mijn voorstel was) had ik besloten om een paar uur London te bezoeken.
Het heeft me wat tijd gekost om Terminal 4 te verlaten (waar ik gearriveerd was). Er waren een paar ticket machines, maar diegene die ook briefjes engelse ponden aanvaardde, bleek een slechte dag te hebben, dus maar aanschuiven aan aan het enige loket dat open is. Nu zou je vermoeden dat het bestellen van een ticket voor de underground, niet het meest moeilijke is dat je kunt doen. Maar voor de een of andere mysterieuze reden heb je ongeloofelijk veel mensen aan zo'n loket staan die daar ongeloofelijk veel miserie mee hebben. Anyway, eindelijk weg en na een goeie 50 minuten aangekomen bij Knightbridge, vlakbij Hyde Park en Harrods. Chique buurt van London, wel leuk om in rond te lopen.
Harrods zelf was geloof het of niet gesloten! Ze breken vandaag denk ik al de kerstversiering of (Boxing Day of 2de kerst is echt wel het hoogtepunt van het kerst-hype in de UK).
Dan maar richting een museum (geen weer om in Hyde Park ofzo rond te lopen). En uiteindelijk is het gewoon leuk om wat in die stad rond te lopen. Zat op een bankje voor Victoria & Albert museum (historich art and design museum) een BLT-sandwich te eten terwijl ik naar de voorbij snorrende zwarte taxis en rode bussen aan het kijken was.
Het museum zelf was best leuk. Vooral naar het aziatisch gedeelte gekeken (gaande van islam kunst naar japanse zwaarden en harnassen).
Daarna weer langzaam terug om op mijn vliegtuig te wachten: ze hadden me al gewaarschuwd dat het wat langer kon duren. Trouwens in Zaventem waren er ook meer politie en securitas mensen aanwezig dan gewoonlijk. En de scanner stond gelijk nogal scherp. Ik wandel normaliter altijd doodgemoederd door de metaaldetector, wel deze keer niet, werd vakkundig gefouilleerd (ken iemand die jaloers zal zijn :-) ). Hoorde trouwens van de persoon die een veiligheids-check van het vliegtuig dat ik nam dat het inderdaad wat verscherpte controle is met dat terreur alarm dat van kracht is. Kende die mens trouwens van de duikclub. De wereld is klein.
En de titel slaat ook soms op reizen in het algemeen, soms moet je wel wat wachten vooralleer je verder kunt. En op zich is het wel leuk om wat rond te kijken (mensjes-kijken), wat te lezen (ga weer veels te rap door het boek waarmee ik dacht een week of twee te doen, 'Down Under' van Bill Bryon trouwens, vond dat wel toepasselijk :-) ). En eigenlijk kijk ik soms echt uit naar zo'n lange vlucht (klinkt raar). Okay, ik foeter er soms op: kan meestal niet slapen, maar wat ik er wel leuk aan vind is het nestelen: je hebt welliswaar niet zoveel plaats om je te installeren, maar eens je daar in je eigen plekje zit, onder zo'n deken, hoofdtelefoon op en de credits van de eerste film verschijnen, ze beginnen een zonder twijfel overheerlijk avondmaal rond te brengen (*kuch kuch*), dan weet je het: je bent op reis!!
zaterdag 22 december 2007
A Beginning is a very Delicate Time
Maar een mens moet ergens beginnen. Pop-quiz: van welke film is de titel de openingszin? Je kunt op dit bericht reageren (link onderaan het bericht) om het antwoord te geven (of je stuurt gewoon een mailtje natuurlijk). Tja, moet toegeven dat de ITers en aanverwanten wel een beetje bevoordeeld zijn in deze vraag. Kan het niet helpen, er schuilt een nerd in mij, stilletje vanbinnen (ver weg van de buitenwereld, is een nerd niet bijna per definitie sociaal niet geheel up to speed?), en ik kan hem niet negeren :-)
Dat lastige moment, een paar dagen voor het vertrek. De zenuwen beginnen langzaamaan op te komen. Typisch natuurlijk ook dat ik nu nog vanalles moet geregeld zien te krijgen. Vandaag eindelijk het een en ander ivm mijn onderwater camera in orde gekregen. Zal hem dus kunnen meenemen en hopelijk leuke foto's kunnen nemen van Great Barrier Reef (en hopelijk ook wat deftigs van de duiksteks rond Melbourne, waar ik hoop te duiken terwijl ik daar verblijf). Uiteindelijk ga ik daar toch een paar weekend spenderen (alhoewel minder dan oorspronkelijk gedacht, omdat ik dus toch de tweede week dat ik lesgeef, naar Nieuw Zeeland dien te gaan, iets waar ik uiteraard zeer blij om ben :-) ).
Net al van een pak mensen afscheid genomen, ook niet bepaald mijn sterkste kant: heb dan altijd het gevoel dat ik nog zoveel zou willen vertellen (maar in hoeverre dat dat anders is als ik geen afscheid neem, is nog de vraag).
Eigenlijk wil ik nu gewoon op het vliegtuig zitten. Nu, voor een keer betekent het geenszins dat ik dan op slechts een paar uur van mijn bestemming verwijderd ben. Ik vertek donderdagmiddag (12u15) en ik arriveer (lokale tijd) om 14u05 in Melbourne op zaterdag! Niet alleen werkt het tijdsverschil in mijn nadeel omdat ik naar het oosten vlieg, ik dien ook nog eens 9 uur te wachten in Heathrow (mijn schuld: had niet goed genoeg naar de uren gekeken) en 5 uur in Hong Kong. Nu, wat die stopover in Heathrow betreft: ik ga wellicht gewoon de underground richting London nemen zodat ik toch nog iets heb aan al die tijd (mini city trip London gratis en voor niets erbij).
Nog wat verder pakken. Nog wat knopen doorhakken (wat neem ik mee, wat niet, hoeveel van dit, hoeveel van dat) en dan zijn we er.
Ondertussen nog kerstavond vieren met vrienden, kerstdag met mijn ouders (bij mij thuis) en tweede kerst bij mijn ouders met mijn zus en haar gezin.
Zal nogal kerst gevierd hebben :-)
Bij deze trouwens heel leuke feesten gewenst aan iedereen!!
Dat lastige moment, een paar dagen voor het vertrek. De zenuwen beginnen langzaamaan op te komen. Typisch natuurlijk ook dat ik nu nog vanalles moet geregeld zien te krijgen. Vandaag eindelijk het een en ander ivm mijn onderwater camera in orde gekregen. Zal hem dus kunnen meenemen en hopelijk leuke foto's kunnen nemen van Great Barrier Reef (en hopelijk ook wat deftigs van de duiksteks rond Melbourne, waar ik hoop te duiken terwijl ik daar verblijf). Uiteindelijk ga ik daar toch een paar weekend spenderen (alhoewel minder dan oorspronkelijk gedacht, omdat ik dus toch de tweede week dat ik lesgeef, naar Nieuw Zeeland dien te gaan, iets waar ik uiteraard zeer blij om ben :-) ).
Net al van een pak mensen afscheid genomen, ook niet bepaald mijn sterkste kant: heb dan altijd het gevoel dat ik nog zoveel zou willen vertellen (maar in hoeverre dat dat anders is als ik geen afscheid neem, is nog de vraag).
Eigenlijk wil ik nu gewoon op het vliegtuig zitten. Nu, voor een keer betekent het geenszins dat ik dan op slechts een paar uur van mijn bestemming verwijderd ben. Ik vertek donderdagmiddag (12u15) en ik arriveer (lokale tijd) om 14u05 in Melbourne op zaterdag! Niet alleen werkt het tijdsverschil in mijn nadeel omdat ik naar het oosten vlieg, ik dien ook nog eens 9 uur te wachten in Heathrow (mijn schuld: had niet goed genoeg naar de uren gekeken) en 5 uur in Hong Kong. Nu, wat die stopover in Heathrow betreft: ik ga wellicht gewoon de underground richting London nemen zodat ik toch nog iets heb aan al die tijd (mini city trip London gratis en voor niets erbij).
Nog wat verder pakken. Nog wat knopen doorhakken (wat neem ik mee, wat niet, hoeveel van dit, hoeveel van dat) en dan zijn we er.
Ondertussen nog kerstavond vieren met vrienden, kerstdag met mijn ouders (bij mij thuis) en tweede kerst bij mijn ouders met mijn zus en haar gezin.
Zal nogal kerst gevierd hebben :-)
Bij deze trouwens heel leuke feesten gewenst aan iedereen!!
Abonneren op:
Reacties (Atom)
