A flight to remember

Denk dat het meest memorabele eraan is dat het zo verschrikkelijk lang duurde. Nooit eerder zover gevlogen en dat kruipt na verloop van tijd in de kleren. De vlucht van Londen naar Hong Kong was vrij goed, duurde zo'n 11,5 uur. Ik zat naast een sympathieke zweed, die kennelijk nogal gek was van Azie, ging al voor de 15de keer naar een aziatische bestemming (Borneo deze keer) en had o.a. al veel tijd in Thailand doorgebracht (gek genoeg bijv. Laos nog niet bezocht, zoals steeds maar weer eens reclame voor gemaakt, zou dat eigenlijk niet mogen doen, straks loopt het daar ook over), in Chiang Mai o.a. groep sessies gedaan rond officiente samenwerken enzo met het personeel van de YMCIA's aldaar, hij doet het daar gratis maar kennelijk is dat de mens zijn job. Voor de eerste keer trouwens kreeg mijn buur op het vliegtuig een epileptische aanval gedurende de vlucht. Hij was zo vriendelijk geweest mij vanaf het begin ervoor te waarschuwen, moest dus niets doen en na een minuutje was de mens weer in orde.

Heb zowaar wat geslapen, in intervallen van een half uurtje (ideale voorbereiding kennelijk voor een oversteek per zeilboot van de Atlantische Oceaan :-) ). In het begin zat er een meisje (schat zo'n 2 jaar) hartverscheurend te schreeuwen, het kind heeft het zeker 2 uur volgehouden en zat vlakbij. Jullie denken wellicht al dat dat mijn zenuwen danig op de proef stelde, nee hoor: gewoon hoofdtelefoon opzetten, volume op max en naar een makkelijk filmpje kijken (Terminators trouwens, had die nog niet gezien). Daarna wou ik een poging wagen om mijn ogen te sluiten en is de lieve schat gestopt met huilen.

Na goeie 5 uur wachten in Hong Kong (waar ik trouwens een douche genomen heb op de luchthaven, dat deed deugd), op weg naar Australie. Rustige trip, maar zogoed als niet geslapen : biologisch zat mijn klok deze keer verkeerd en er was een kleine baby (klonk nog echt heel klein) die erin slaagde om telkens ik mij begon te settelen om in te dommelen wat klagend begon te wenen.
Tenslotte in Adelaide er allemaal uit om een goed uur later terug op hetzelfde vliegtuig te springen richting Melboure. Daar toevallig trouwens aan de praat geraakt met een belgische, die al een jaar in Australie woont en werkt en vanuit Adelaide naar Brussel ging om haar zus te bezoeken die net bevallen is. Ze is bezig aan het specialisatie gynaecologie aan UZ. Kennelijk haar al super geamuseerd: regeling met wachten enzo is een stuk dragelijker dan in Belgie kennelijk, wordt ook beter betaald en wordt meer met de nodige congeedagen gecompenseerd zodat ze geregeld een stuk van het land kan verkennen.

Gedurende gans de trip nogal wat turbulentie gehad, maar uiteindelijk niets echt ergs (ben tijdens een van de sessies nog achter wat drinken geweest achteraan het vliegtuig, al vonden de stewardessen dat geen zo'n schitterend idee).
Trouwens, de pin 'Women are Heroes', zorgt toch altijd voor wat reactie. Gaande van positieve (o.a. stewardess van Britisch Airways die het de max vond) maar toch ook soms wat minder positief (en geloof het of niet maar meestal van pakistaanse mannen, er is daar nog werk aan de winkel, want dat waren er dan nog die in Heathrow werkten)

In Melbourne de quarantaine procedure leren kennen, ze lachen er hier niet mee. Ze lopen hier met honden rond (beagles) die de bagage geregeld besnuffelen, niet zozeer op zoek naar drugs, dan wel fruit! Je kunt in de beschermde biotoop van Australie heel weinig invoeren. Zoals in veel landen krijg je op het vliegtuig een kaart om in te vullen en daar moet je een aantal dingen aanchecken. Een van de dingen die je niet mag binnenbrengen zijn dingen die in aanmerking gekomen zijn met grond, waaronder sportschoenen. Ben dus maar eerlijk geweest (ze scannen alles zeeer grondig) dat ik loopschoenen meehad. En die hebben ze er inderdaad uitgehaald en heel proper gekuist, als dat niet sympathiek is!
Daarna met Sky Shuttle bus naar stad (is toch rap 26km van centrum verwijderd), die je ook gratis tot aan je hotel of hostel brengt. Zit in Elizabeth hostel op Elizabet Street, vrij goed in centrum. Doorsnee hostel, niet slecht, niets speciaals.

Na wat gesetteld te zijn (douchen, scheren en toch wat op mijn bed gaan liggen) afgesproken met Steve (nvdr: collega van Alcatel University Melbourne die een maand in Belgie zat in oktober). Was heel gezellig: ze hadden net gedaan met avondmaal en kreeg direkt vanalles voorgeschoteld. Zijn vrouw vond het al erg dat ik niet wat vroeger was gekomen. Moet zeggen dat die eerste echte maaltijd na bijna 2 dagen wel deugd deed. Daarna nog een ganse tijd blijven kletsen, Steven zijn broer uit Texas was er ook en ik stond eigenlijk geen moment droog (goed bier trouwens). Zijn vrouw vond het trouwens vreselijk dat ik in een hostel verbleef en niet met hen had afgesproken om te logeren (ze vond het trouwens zelf vreemd dat ik in februari niet gewoon mijn hotel in 't stad liet vallen en bij hen kwam inwonen). Om maar te zeggen dat ze heeeel sympathiek was. Iets zegt met dat het feit dat hun dochter mijn leeftijd heeft ervoor zorgde dat ze zich direkt over mij wou ontfermen. [de dochter is trouwens al bijna 10 jaar getrouwd, ik voel de gedachtengangen al!]
Er wordt altijd gezegd van australiers dat ze direkt zijn, dat is echt niet overdreven. Zeer open, zeer direkt, echt niet bang van een opmerking te maken of een directe vraag te stellen.

En dat is ook een beetje mijn eerste conclusie na zo kort gearriveerd te zijn: ze zijn hier zeer extravert en praten echt heel graag (je kunt je voorstellen dat ik me hier als een vis in het water voel). De bus chauffeur (om naar Steve zjn huis te geraken) die me aan mijn hostel afzette, de taxi chauffeur, de eerste de beste gast die mij hielp om te bepalen hoe ik het makkelijkst tot bij Steven zou geraken, ...
Trouwens, Melbourne is gigantisch. Is een van de grootste steden ter wereld (oppervlakte gewijs niet qua inwoners natuurlijk, er woont maar een goeie 4 miljoen mensen): zo'n 80 op 25 km!! Behalve een paar flatgebouwen in het centrum (voor kantoorgebouwen) is het zelfs verboden om meerder verdiepen te hebben (zelfs de huizen van particiulieren zijn allemaal gelijksvloers).