Wellington

Nog een anecdote uit Melbourne die ik vergeten was. Tijdens een avondwandeling (voordat ik was beginnen werken) in een rustige buurt, zie ik plots iets in een boom bewegen. Blijkt om een possum te gaan. Ongeloofelijk schattig diertje dat heel nieuwsgierig naar ons zit te kijken (geen foto, ik loop echt niet altijd met een camera rond :-) ). Best een tijdje naar zitten kijken en proberen mee te interageren (zo'n typisch menselijk trek: we willen altijd reactie uit een beest krijgen).
Na een tijdje was hij het kennelijk beu en ging zich hoger in de boom nestelen (misschien teleurgesteld dat we hem geen eten gaven). Maar naar 't schijnt moet je echt wel geluk hebben om in Melbourne stad een possum te zien (het was mijn tweede avond :-) ).

Eindelijk, eindelijk is het zover, ik ga naar Nieuw Zeeland! Iets waar ik al heel lang naar uitkijk.
Waarom: moeilijk uit te leggen, wou er altijd al naartoe, heb er een bepaald (ideaal) beeld van in mijn hoofd, zowel van het land zelf als van de mensen die er wonen en het is echt letterlijk aan de andere kant van de wereld.
Redenen genoeg dus...

Vlucht was rustig, ganse tijd gebabbeld met persoon naast me in vliegtuig, kiwi meisje (voor zij die niet op de hoogte zijn: kiwi is de bijnaam voor Nieuw Zeelanders), die in de mode industrie werkt en ook geregeld van hier naar daar vliegt.
Ze was direkt heel enthousiast over Wellington (waar ze een paar jaar gewoond heeft) en deed ook haar best om te benadrukken dat kiwi's echt wel anders zijn dan aussies. Iets wat ik nog zal merken: de inwoners van Wellington zijn echt content waar ze wonen en trots op hun stad en er is een duidelijke rivaliteit tussen Australie en Nieuw Zeeland (grote/kleine broer syndroom, doet eigenlijk en beetje denken aan Vlaanderen vs Nederland).
Kom uiteindlijk om 1u30 aan in hotel en smijt me direkt in mijn bed.

Volgende dag toch een beetje uitgeslapen en dan gaan wandelen in de stad. Niet echt veel voorbereid en begin wat langs de kaden te wandelen. Veel volk op baan, want er zijn festiviteiten georganiseerd rond chinees nieuwjaar (7 januari, maar die gasten vieren dat eigenlijk een ganse week). Uiteindelijk mijn namiddag grotendeels gevuld met zoeken naar lunch en bezoek aan Te Papa, het nationaal museum van Nieuw Zeeland. Zeer modern museum, bestaat net 10 jaar de week dat ik er ben. Je leert er veel over de geschiedenis van Nieuw Zeeland, geologisch maar ook de culturele geschiedenis van de Maori.
De oorspronkelijke bevolking van NZ heeft het ook soms deftig aan de stok gehad met de blanken, maar al met al staan ze er veel beter voor dan in de Aboriginels in Australie. Ze zijn vrij deftig geintegreerd in de maatschappij. Toegegeven, als je de statistieken bekijkt, bevinden ze zich grotendeels wel in de lagere regios (meer criminaliteit etc..) maar er zijn weldegelijk Maori politici en zelfs rechters, het zal wellicht nog efkens wachten zijn tegen dat we dat in Australie zien.
Verder ook nog een zeer indrukwekkende Tai Chi demonstratie gezien (opnieuw in kader van Chinees nieuwjaar).
Ter info, Wellington is weldegelijk de hoofdstad van Nieuw Zeeland, veel mensen denken dat dat Auckland is (er is zelfs een reisgids die maar niet doorheeft dat het Wellington is). Auckland is, by far, de grootste stad van het land, zo'n 1 miljoen inwoners (vergelijkbaar met Brussel), terwijl er maar zo'n goeie 300.000 mensen in Wellington leven. Maar dat is nu net de charme en dat valt ook direkt op: het is een stad op mensenmaat. Er is vanalles te doen, een zeer actief cultuurleven, maar gezellig. Eigenlijk best met Gent te vergelijken op dat vlak vind ik.
Zondag de kabellift tot in Botanical Garden genomen waar je alvast iets van een view hebt over de stad, maar het weer wil niet echt meespelen.
Later op de dag in hotel doorgebracht en wat beginnen lezen, want de komende week is toch spannend: eerste keer dat ik de ganse 5-daagse cursus op mijn alleen geef, en de vorige keer is ondertussen bijna twee maanden geleden. Heb een paar keer serieus zenuwen gehad tijdens die week!

Een opvallend verschil tussen Nieuw Zeeland en Australie wordt me trouwens duidelijk tijdens mijn verblijf: via een krantenartikel leer ik dat zowat alle energie van Nieuw Zeeland uit herbruikbare bronnen wordt gewonnen. Niet minder dan 65% van al hun energie komt uit hydro-energie! Brent, een gast die voor Alcatel-Lucent Wellington werkt, vermoedde dat er wellicht ergens 1 electriciteitscentrale is in gans het land dat op kolen werkt.
Australie daarentegen haalt zeker 3/4 van zijn energie uit steenkool (ter info, de meest vervuilende van de drie carbon-gebasseerde brandstoffen: steenkool, aardolie en aardgas).

Over de week zelf niet zo heel veel te vertellen, vooral op de site van Alcatel-Lucent gezeten. Tijdens de dag lesgeven en 's avonds voorbereiden. Tussenin toch nog een avondmaal gaan zoeken en er was in de buurt echt wel massa's te vinden. Irish pub aan overkant van de straat en vlakbij Cuba Street, waar je veel vind om uit te eten en een pintje te pakken. In Cuba Street trouwens 'blanket man' gezien. Heb gehoord dat diene mens een entry in Wikipedia heeft, dus checken zou ik zeggen (zelf nog niet gaan kijken): een van de meer zonderlinge figuren in Wellington, die behalve dat deken (blanket) niet bijzoner veel anders aanheeft en ook geen onderkomen heeft. Beetje van een mytisch figuur geworden in Wellington kennelijk.
Vrijdagavond was er weer eens een drink. Kennelijk zitten er vrij veel mensen van Telecom Nieuw Zeeland nu bij Alcatel ('t is eens iets anders dan dat wij altijd mensen out-sourcen). En een van de overeenkomsten bij overname van hun contract was kennelijk dat ze hun recht op een vrijdagnamiddag drink (want ze durven daar vroeger dan 17u00 beginnen) zouden behouden, dus wordt er nu jaarlijks een budget voorzien voor bier. Prachtland toch!!
Daar Rob uit Nederland leren kennen (streek van Utrecht afkomstig) en een kerel die oorspronkelijk uit Virginia (USA) komt, maar al zo'n 20 jaar in NZ woont (maar graag eens van plaats verandert). Een van zijn belangrijkste reden om niet in de States te leven is dat hij zich niet kan vinden in de (buitelandse) politiek van zijn land.
Met die twee eerst Japans gaan eten, zeer lekker, echt super restaurant (met sake achteraf, dat was een eeuwigheid geleden) en dan nog paar pintjes gaan drinken. O.a. in caffee waar ze echt veel soorten belgisch bier hebben (paar kiwi's van deskundig advies voorzien natuurlijk, en jawel voor ik het wist waren ze Duvel aan het drinken). Ze hadden er o.a. Duvel, Leffe, Verboden Vrucht, Palm, Brugse Trippel, Stella Artois, Hoegaarden, ...

Mijn laatste volledige dag in NZ werd ik door Brent (zie hierboven) rondgereden. Hij heeft me de omstreken van Wellington getoond.
Vanaf Mount Victoria (eigenlijk midden in de stad) heb je een prachtig overzicht van de stad. Zie foto's hieronder. Op de eerste zie je het stadscentrum met de kades waarlangs ik de eerste dag wandelde en links Te Papa. Je kunt ook (2de foto) heel goed de luchthaven zien. Die is nogal aan de kleine kant. De echt grote vliegtuigen kunnen er, ondanks een recente uitbreiding niet landen. Daarbij komt nog de zeer verraderlijke zijwinden. Je moet als piloot als over de nodige ervaring en een speciale licentie beschikken om er te mogen landen. Als je denkt dat ik overdrijf: typ eens 'Wellington Weather airport' in op Youtube en je zult leuke filmpjes zien.



Daarna langs een soort mini Ocean Road gereden. Net als Sydney ligt de eigenlijk haven van Wellington aan het einde van een baai en die baai zelf is prachtig om langs te rijden. We passeren o.a. het originele schip (nu pijnlijk roestig) dat Peter Jackson gebruikt heeft voor zijn verfilming van King Kong (herkende het zowaar :-) ). Peter Jackson is zowat een nationale held, wat met zijn verfilming van de trilogie van The Lord of Rings heeft hij Nieuw Zeeland echt wel op de kaart gezet en ze proberen hier nu een echte filmindustrie van de grond te krijgen. De landschappen hebben ze in ieder geval al mee!
De foto hieronder geeft een beetje een indruk van wat je zo langs die weg ziet, die foto is genomen op misschien een kwartier rijden van de luchthaven!


Langsheen die Ocean Road, zie je op verschillende plaatsen de plaatselijke jeugd die leert zeilen, massa's surfers en ... duikers! Net zoals we bij ons zien, een aantal auto's aan de kant, omkleden (heb zowaar een droogpak gezien, want echt warm is het water hier eigenlijk nooit, te vergelijken met Belgie) en het water in. Man man, het was nogal aan het kriebelen, maar ja, geen tijd, trouwens zo'n 24 uur later moest ik alweer de lucht in.
De meeste outdoor sporten zijn trouwens vrij goedkoop. Echt wel het land als je een zeilboot wil bezitten of continu wil golfen.
Dan via de Hutt Valley in noorden van Wellington over een heuvel met heel interessant uitkijk gereden naar ... strand. De rit zelf brengt ons doorheen een dicht bebost heuvelachtig landschap. Prachtig zeker als je bedenkt dat je uiteindelijk vlakbij de hoofdstad zit. Is beetje wat ik altijd van het land verwacht heb: je hoeft echt niet ver van de stad te rijden om midden in het groen te zitten. En het is echt een groen land, zeker in vergelijking met Australie.


Vanuit de uitkijk konden we zowaar het zuid-eiland zien. Terwijl we daar stonden scheerde er een zweefvliegtuig voorbij. Zo dicht dat we allebei dachten dat die eigenlijk tegen de klif ging knallen waar we opstonden. Maar de piloot bleek wat show te verkopen. Keer op keer passeerde hij, gebruik makende van de opwaartse luchtstromen klom hij terug omhoog en scheerde dan telkens in een duikvlucht langsheen onze positie, wat door de toeschouwers duidelijk geappricieerd werd. Onderstaande foto toont denk ik wel aan dat hij verdomd dicht bij de kant kwam (de foto is zoals ik hem, met 200mm lens getrokken heb, niets gecropt)!


Ergens langs de kust een lekkere pizza gaan eten en dan terug richting Wellington. Brent moest de hondjes van zijn ouders nog even buitenlaten en langs een andere baai rijden we terug naar Hutt Valley. We passeren nog even langs het parlement ('Beehive' genoemd) en caffee 'Leuven' (oh jawel) en dan terug naar het hotel.
Hou het bij een rustige avond (de avond ervoor was laat genoeg).
Volgende dag niet veel tijd om veel dingen te bezoeken en dan is het alweer richting luchthaven, bij wegrijden schijnt de zon en het is met pijn in het hart dat ik Wellington achter me laat. Heb zelden zo intens door het raampje gestaard bij het opstijgen...