Fait divers - the revenge

[het was sinds 18 februari geleden kennelijk dat ik nog een artikel geplaatst had op de blogsite; dit is het derde nieuwe artikel op rij, dus eerste die je kunt zien, aangezien alles in omgekeerd chronologische volgorde staat. Artikel dat hierop volgt, "Cultuur en fait divers" is tweede en dan nog een over "Sydney en terug naar Melbourne" - dus strict gezien is het interessant van eerst naar het derde artikel te springen en te beginnen lezen]
En dan nog een paar fait divers, allerlei of hoe je het ook wil noemen:
Hier een fotooke van Chinatown in Melbourne, is de eerste straat die ik kan inslaan als ik van Alcatel-Lucent University naar hotel wandel, altijd een inspiratie om eten te vinden.


En vlakbij trouwens spelen ze deze musical, gebasseerd op 'Monty Phyton and the Holy Grale' (ik moet er voor velen niet bijvertellen dat ik die graag zie zeker ;-) ). Maar toch, naar de musical ben ik niet geweest, zoals ook vele zullen weten is dat echt niet mijn ding en zelfs een musical gebasseerd op Monty Phyton kan me verleiden.


Ze zijn hier kennelijk echt wel verzot op musicals, je vind ze overal.

Een paar plekjes in het centrum: State Library bijv. interessante plek om gratis internet te krijgen, maar iedereen weet dat dus, het zit vol studenten en toeristen. Heel veel mensen gaan er in de zon op het gazon zitten op mooie weekenddagen.


Deze foto vond ik persoonlijk wel schattig, de twee paarden die in een innig conversatie lijken. Zoals elke zichzelf respecterende stad kun je hier ook in koetsen rondcrossen.


En er zijn ook vrij veel kerken en kathedralen in het centrum. Zowel protestant, anglicaans of katholiek. Katholicisme komt vooral door de vele ierse migranten die reeds van in het begin in de kolonies aanwezig waren. Hieronder bijv. de kathedraal van St Patrick.

De Queen Victoria Market, heb ik al eens vermeld maar nu met illustratie:


Trouwens tot de conclusie gekomen dat de plek waar ik mijn allereerste ochtend in Australie ontbeten heb (zie lyrische beschrijving lang geleden) aan de hoek van Queen Victoria Market is, of hoe klein de wereld wel niet is.

In indisch restaurant trouwens onlangs mijn eerste BA (bekende australier, al is hij engels van geboorte hoor) tegen het lijf gelopen: Terence Stamp (vooral gekende als supreme chancelor Valorum in "Star Wars I : The Phantom Menace" en als een van de hoofdrollen in van "The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert": hilarische film over drie drag queens die doorheen Australie reizen en waar ze, geloof het of niet, een musical van gemaakt hebben). Ik twijfelde eerst maar moet hem zijn. Heb hem herkend qua gezicht maar ook qua stem, we wilden eerst beiden aan zelfde tafel zitten waarop ik mij excuseerde (en alsnog de tafel nam) en toen ik in wikipedia las dat zijn vrouw kennelijk 35 is (de mens is zelf 70!), wist ik ook direkt dat de jonge vrouw bij hem niet zijn dochter maar zijn vrouw was ;-)
Enfin, Star Wars fans zullen toch jaloers zijn op deze encounter :-)

Cultuur en fait divers....

[opm: tweede nieuw artikel, na dit artikel nog een nieuw, over Sydney en terugkeren naar Melbourne]
...
Op de zondag heb ik dan wat rondgewandeld en eindelijk nog eens een paar foto's genomen hier en daar. Typisch van dingen die ik al een paar keer gepasseerd was en je typisch achteraf dan denk: he dat was typisch (zie vooral artikel "Fait Divers - the revenge").
Bijv. het parlementsgebouw van Victoria. Elke staat heeft zijn eigen deelregering, en zijn eigen parlementsgebouw, stamt nog uit de tijd dat al die staten aparte kolonies waren en dus eigenlijk onafhankelijk waren van elkaar (maar wel onder Groot-Brittannie vielen). Vaak iets rond te doen, trouwfoto's werden er genomen en op een avond, toen ik een pint aan het pakken was op terras van The Imperial (net aan de overkant) waren we getuige van een demonstratie. Waren Serviers die protesteerden tegen het feit dat Kosovo onafhankelijk werd en dat Australie als een van de eerste landen Kosovo erkende. Was eerst niet zeker wat er gebeurde, dus dook ik maar de massa in en ben met een wat vrouw beginnen praten om te zien wat er aan de hand was. Ze was zeer geemotioneerd (stond daar met tranen in haar ogen) en leek oprecht bezorgd over het lot van de serviers in Kosovo, nu die onder een 'moslim regime' zouden komen. Zelf had ze kennelijk nog in Bosnie gewoond en was daar weggevlucht na het uitbreken van de oorlog. Midden-Oosten mag dan een soep zijn, maar met de Balkan hebben we anders ook een deftig wespenest in Europa.


Nu, een ding dat heel typisch is hier in Melbourne is de enorme hoeveelheid aan koffie-shops. Nee, geen coffee-shops zoals in Nederland, maar weldegelijk plaatsen waar mensen, zeker 's morgens maar bijna op elk moment van de dag, een kop koffie komen drinken al dan niet met een lekkernij erbij. Australiers zijn absoluut zot van koffie en hier in Melbourne nog meer dan elders. Voordeel is dat dan ook overal goeie koffie kunt krijgen. Ik heb hier capuccino met de liters gedronken.
Op de 5 minuutjes wandelen tussen het hotel en de Alcatel-Lucent University kom ik zeker 4 plaatsen tegen waar de mensen 's morgens hun koffie komen drinken en heel vele nemen daar een take-away, om op het werk te drinken. Daar is wel gratis koffie maar kan die van de caffeetjes is toch beter. Alhoewel, de gratis koffie op het werk komt van machine dat vers gemalen bonen gebruikt!

En als er een ding is dat ik vaak zag was het natuurlijk mijn hotel. Hieronder een foto. Echt wel een monument hoor.


Maar zondag heb ik geproefd van een gans andere vorm van cultuur: cricket!
Iedereen heeft er wel al van gehoord, de sport waar baseball uiteindelijk van is afgeleid, maar behalve dat ze er een bal richting iemand met een 'bat' gegooid wordt zijn er niet zo heel veel overeenkomsten.
Het is haast onverstaanbaar als er niet eerst een deftige uitleg over krijgt, en dan eens rustig de tijd neemt om een wedstrijd te volgen. En tijd heb je er wel voor nodig. Zondag was er het eerste deel van de finale tussen Australie en India (deze laatste echt wel het meest enthousiaste cricket land ter wereld en meer en meer een van de best spelende landen). De wedstrijd begon rond 14u00 en duurde tot 22u30 (dus we hebben het hier over een wedstrijd van een slordige 8 uur, dat is nog eens iets anders dan die sissy voetbalwedstrijden van 2 keer 45 minuten ;-) ).
Wat is de bedoeling: je hebt twee teams van 11 spelers. In de eerste helft is team A aan slag ('batting'), in dit geval was dat Australie. India moet dan gooien. Eigenlijk wil het gooiende team de 'wicket' raken(zie figuur).
Drie paaltjes die in de grond zijn geslagen met daarop twee dwarslatjes, die gewoon los op de paaltjes rusten. Zoals je op onderstaand schema ziet van het centrum van het veld ('pitch' genaamd) staan er twee zo'n wickets en elke heeft een 'batsman' ofte slagman.

Dat zijn ook de enige twee van team Australie op dat moment op het veld. Voor India speelt iedereen op dat moment mee. De indier die moet gooien komt spectaculair afgelopen, werpt met een zwaai de bal richting de slagman. Stel dat hij van links komt gelopen, dan smijt hij op moment dat hij ter hoogte van de linkse wicket is en werpt om de rechtse wicket te raken. Deze wordt uiteraard verdedigd door de Australische slagman. Nu, de bal moet eerst de grond raken voordat die bij de wicket aan de overkant terecht komt. Is echt wel nodig, ze smijten die ballen met een snelheid van soms 130 km/h dus je wil die niet tegen je krijgen (1 voorval gezien waarbij een indier zo'n bal rechtstreeks tegen zijn schouders kreeg, hij was niet gelukkig!). De slagman probeert die uiteraard te raken en weg te krijgen. Eens vertrokken zullen de twee slagmannen beginnen te lopen. Eigenlijk beginnen ze van plaats te wisselen. Een zo'n wissel noemt een 'run'. Het team aan slag kan eigenlijk enkel zorgen dat ze zoveel mogelijk 'runs' bijeenkrijgen. Rolt de bal uit het veld krijgen ze direkt 4 runs. Anders lopen ze over en weer en halen ze 1, 2 of 3 runs. Ze moeten terug aan hun kant zijn tegen dat de bal teruggesmeten wordt, anders smijten de snoodaards de wicket eraan, en is de slagman uit. Het team dat aan het gooien is heeft als objectief om zoveel mogelijk van het andere team uit het spel te krijgen. Je bent 'out' als de gooier direkt de wicket kan raken (gebeurd eerder zelden, maar mogelijk). Of als bij het wegslaan de bal (zonder dat ie de grond heeft geraakt) door een tegenstander wordt opgevangen. Dat gebeurd als wat vaker. Er zijn 11 spelers, maar van zodra er 10 'out' zijn is de helft over, want dan heb je niet meer de verplichte slagmannen die nodig zijn. Typisch geraken ze niet aan 10 outs, maar wordt er op de runs gespeeld. Nu, de partij die gooit heeft 50 sets van ballen. 1 zo'n set noemt een 'over' en bestaat uit 6 ballen die gegooid worden. Dus in totaal worden niet minder dan 300 ballen naar de mannen aan slag gegooid. Eens de eerste helft gedaan is van belang hoeveel runs het team aan slag heeft gehaald en hoeveel wickets het andere team gehaald heeft, maw hoeveel er uit zijn. De 'run rate' (hoeveel runs er per 'over' wordt gehaald) wordt ook duidelijk bijgehouden: de hoeveel statistieken is onvoorstelbaar bij zo'n wedstrijd en de technologie die ze aan de dag leggen is schitterend: ze hebben zelfs infrarood camera's die heel duidelijk de zone van inpact op de 'bat' tonen waar de bal hem raakt.
Na een break van zo'n half uur, waarin de teams gaan eten (je zou wel honger krijgen na 4 uur te spelen) begint tweede helft en wisselen de teams van functie.
Als voorbeeld van de wedstrijd van zondag: de score na de eerste helft (met Australie aan slag) was 8/239, wat betekent dat er niet minder dan 8 van het team van Australie uit waren (niet slecht, allez toch voor de indiers) en dat er 239 'runs' waren voor 300 ballen, ofte een 'run rate' van 4,78 (ergo gemiddeld 4,78 'runs' per 'over'). De Indiers dienden dus minstens 240 runs te halen in de tweede helft. Daar zijn ze uiteindelijk schitterend in geslaagd (ze waren nog maar aan 'over' 45.5 wat zoveel betekent als dat ze nog welgeteld 25 ballen over hadden!), en met slechts 4 wickets voor de Australiers, wat betekent dat de Indiers winnen met 6 wickets (het aantal man dat nog niet uit was).
Iemand nog mee? ;-)
Wat ik leuk aan het spel vond was hoezeer het in mijn ogen een gentleman's game is: iedereen is ongeloofelijk vriendelijk tegen elkaar, als er iemand in de weg loopt worden uitgebreid excuses aangeboden, ...
En de Australiers namen hun verlies ongeloofelijk goed op. Okay, na deze wedstrijd in Sydney hebben ze nog wel eentje in Brisbane waar ze het goed kunnen maken. Het is 'beste uit drie wedstrijden' dus als ze die in 'Gabba' (stadium van Brisbane) winnen, wordt een derde wedstrijd in Adelaide gespeeld. Tja, het houdt de mensen van straat he :-)

Sydney and back to Melbourne...

Na Wellington moest ik drie dagen lesgeven in Sydney.
Leuk hotel, Crown Plaze aan Darling Harbour, vlakbij het echte centrum en de Harbour Bridge. Maar veel heb ik er deze keer niet van gezien: pas zondagavond gearriveerd en toch wel moe van de vlucht, al was het maar een goeie 3 uur vliegen.
De site in Sydney is iets groter dan die in Melbourne. Hun gebouw ziet er wat verouderd uit maar in september verhuizen ze kennelijk naar een site ergens in het westen van Sydney, in de buurt waar het Olympisch dorp was. Iets jongere groep, dat wel. En de twee personen van de Sydney site die ik in Melbourne al had leren kennen waren daar uiteraard ook: Jackie en Kuva. Kuva is de technical writer die ik wat geholpen had met input ivm ISAM intro cursus en om mij te bedanken was ik uitgenodigd de maandagavond om bij haar thuis te komen eten. Echt leuk van eens in een living te zitten. Echt waar, de godganse tijd in een restaurant zitten steekt echt tegen. Plus meestal zit je daar alleen, nu had ik leuk gezelschap. Zij en haar vriend (franstalige canadees) zijn nogal fanatieke klimmers.
Na het eten hebben ze me de 'Tim-Tam slam' geleerd. Tim Tams zijn zowat de populairste koekjes in Australie. De 'Tim-Tam slam' bestaat er in dat je de buiten uiteinden afbijt en dan de Tim Tam in een glas drank stopt (likeur achtig iets liefst) en de drank opzuigt van het koekje. Daardoor wordt het koekje natuurlijk verzadigd met drank die je dan smakelijk verorbert. Best okay. Achteraf de foto's gezien van hun wereldreis waarbij ze vooral goeie klimbestemmingen aandeden.
Woensdagavond dan onmiddellijk na lesgeven op vliegtuig gesprongen en met wat vertraging kwam ik terug in Melbourne aan. Echt grappig, ik stop met de taxi aan de Windsor en de portier die mijn deur opent (ze hanteren echt wel stijl daar in het hotel) verwelkomt met met 'welcome back sir': die gasten hebben een enorm geheugen gezien de enorme hoeveelheid mensen ze moeten zien passeren.
Bij Lieve aangeklopt (nvdr: collega uit Antwerpen die in totaal ook twee weken in Australie zat, maar we waren er goed in elkaar altijd mis te lopen tot dan toe) en nog een pint gaan drinken in 'The Elephant and Wheelbarrow' een traditioneel britse pub. Gezellige plek, ben er zelf nog een paar keer gepasseerd later. Volgende dag moesten we beide lesgeven en die avond was de laatste avond van Lieve in Australie en zijn we goed gaan eten in restaurant aan de Southbank. Op weg daar naartoe leuke wandeling langs de Yarra ontdekt, die ze de Princess Walk gedoopt hebben, en dus zeker een referentie naar de Queens Walk in London moet zijn.

De komende dagen niets speciaals gedaan. Zelfs het weekend was eigenlijk ongeloofelijk tam. Vrijdagavond wel deftig stapje gezet en weer wat mensen leren kennen. O.a. heel tof gesprek gehad (filosofisch/spiritueel) met iemand die oorspronkelijk uit NZ kwam. Heb het al gezegd, maar het blijft me verbazen hoe makkelijk het hier is om met wildvreemde mensen in contact te komen. Is iets dat je in Belgie echt niet zo makkelijk kunt doen.

Afgelopen weekend (laatste in Melbourne) echter wel wat activiteiten gepland.
De zaterdag ben ik gaan duiken. Er wordt hier rond Melbourne vrij veel gedoken. De plaats is Portsea, aan het uiteinde van het Mornington schiereiland. En het duiken is van een vrij deftig niveau. Niet alleen hetgeen je kunt zien: ze zijn hier trouwens zot van wrakduiken, maar ook het niveau van de duikers. Beetje zoals bij ons, je hebt er een pak die hier lokaal duiken dus die doen sowieso vrij veel ervaring op. Het liep hier dan ook vol van de droogpak duikers (het water is nu op zijn warmst is was maar 19 graden, heel tof met mijn 5mm pakje aan!!). Velen liepen hier met wing en bi rond (dubbele flessen nvdr). Zag er een aantal zich klaarmaken op de parking en hun stage flessen klaarzetten, allez, ik was onder de indruk. Er worden hier ook technische cursussen gedraaid (de duikshop waar ik mee dook was combinatie PADI/IANTD ! ) en er is zowaar grotduiken in de buurt. Daarvoor moet je wel meer richting Adelaide gaan. Tussen Melbourne en Adelaide heel veel kalksteenformaties. In een van de eerste artikels had ik het over Mount Gambier (tijdens Great Ocean Road trip bezocht), met zijn sinkhol, wel in de Blue Lake vlakbij wordt er kennelijk aan grotduiken gedaan.
Veel foto's onderwater heb ik niet genomen, maar toch eentje van de begroeiing op het eerste wrak, dat op zo'n 31 meter lag. Was net buiten de baai. En eentje van een lief slakje dat ik tegenkwam terwijl het naar beneden aan het dwarrelen was en belaagd werd door een paar vissen. Heb het dan maar in veiligheid gebracht ergens op het wrak :-)


Tweede duik was een wrak op zo'n 18 meter, binnen de baai (maw je moet de smalle opening van de baai niet oversteken waar het eventjes lekker wild wordt). Zicht daar was naar hun normen echt slecht. Beetje wat wij helaas vaak in Noordzee zien, 2-3meter. Nu oorzaak is hier tijdelijk, ze zijn momenteel deel van de grote baai aan het baggeren (door Nederlandse firma trouwens) en daar is nogal wat controverse rond: milieu activisten zijn bang voor de gevolgen. Eens die baggerwerken gedaan zijn komt het zicht wel weer in orde. Eerste duik had ik makkelijk een zicht van 10 meter.
Nu, grote voordeel tov Noordzee duiken is: de afstand. Toegegeven je moet tot aan Portsea geraken en dat is rap een uurtje of twee rijden vanuit Melbourne zelf (beetje afhankelijk van waar je woont). Maar vanaf de pier was de eerste duik (de verste van de twee) zo'n 20 minuutjes varen! Zover ik weet zijn de meeste wrakken trouwens met opzet gezonken om als artificieel rif te dienen en op te duiken. De wateren rond de baai zijn niet zo gevaarlijk als de kust langs de Great Ocean Road, waar er in het verleden heel veel op de klippen zijn gegaan (zie artikel).

Wellington

Nog een anecdote uit Melbourne die ik vergeten was. Tijdens een avondwandeling (voordat ik was beginnen werken) in een rustige buurt, zie ik plots iets in een boom bewegen. Blijkt om een possum te gaan. Ongeloofelijk schattig diertje dat heel nieuwsgierig naar ons zit te kijken (geen foto, ik loop echt niet altijd met een camera rond :-) ). Best een tijdje naar zitten kijken en proberen mee te interageren (zo'n typisch menselijk trek: we willen altijd reactie uit een beest krijgen).
Na een tijdje was hij het kennelijk beu en ging zich hoger in de boom nestelen (misschien teleurgesteld dat we hem geen eten gaven). Maar naar 't schijnt moet je echt wel geluk hebben om in Melbourne stad een possum te zien (het was mijn tweede avond :-) ).

Eindelijk, eindelijk is het zover, ik ga naar Nieuw Zeeland! Iets waar ik al heel lang naar uitkijk.
Waarom: moeilijk uit te leggen, wou er altijd al naartoe, heb er een bepaald (ideaal) beeld van in mijn hoofd, zowel van het land zelf als van de mensen die er wonen en het is echt letterlijk aan de andere kant van de wereld.
Redenen genoeg dus...

Vlucht was rustig, ganse tijd gebabbeld met persoon naast me in vliegtuig, kiwi meisje (voor zij die niet op de hoogte zijn: kiwi is de bijnaam voor Nieuw Zeelanders), die in de mode industrie werkt en ook geregeld van hier naar daar vliegt.
Ze was direkt heel enthousiast over Wellington (waar ze een paar jaar gewoond heeft) en deed ook haar best om te benadrukken dat kiwi's echt wel anders zijn dan aussies. Iets wat ik nog zal merken: de inwoners van Wellington zijn echt content waar ze wonen en trots op hun stad en er is een duidelijke rivaliteit tussen Australie en Nieuw Zeeland (grote/kleine broer syndroom, doet eigenlijk en beetje denken aan Vlaanderen vs Nederland).
Kom uiteindlijk om 1u30 aan in hotel en smijt me direkt in mijn bed.

Volgende dag toch een beetje uitgeslapen en dan gaan wandelen in de stad. Niet echt veel voorbereid en begin wat langs de kaden te wandelen. Veel volk op baan, want er zijn festiviteiten georganiseerd rond chinees nieuwjaar (7 januari, maar die gasten vieren dat eigenlijk een ganse week). Uiteindelijk mijn namiddag grotendeels gevuld met zoeken naar lunch en bezoek aan Te Papa, het nationaal museum van Nieuw Zeeland. Zeer modern museum, bestaat net 10 jaar de week dat ik er ben. Je leert er veel over de geschiedenis van Nieuw Zeeland, geologisch maar ook de culturele geschiedenis van de Maori.
De oorspronkelijke bevolking van NZ heeft het ook soms deftig aan de stok gehad met de blanken, maar al met al staan ze er veel beter voor dan in de Aboriginels in Australie. Ze zijn vrij deftig geintegreerd in de maatschappij. Toegegeven, als je de statistieken bekijkt, bevinden ze zich grotendeels wel in de lagere regios (meer criminaliteit etc..) maar er zijn weldegelijk Maori politici en zelfs rechters, het zal wellicht nog efkens wachten zijn tegen dat we dat in Australie zien.
Verder ook nog een zeer indrukwekkende Tai Chi demonstratie gezien (opnieuw in kader van Chinees nieuwjaar).
Ter info, Wellington is weldegelijk de hoofdstad van Nieuw Zeeland, veel mensen denken dat dat Auckland is (er is zelfs een reisgids die maar niet doorheeft dat het Wellington is). Auckland is, by far, de grootste stad van het land, zo'n 1 miljoen inwoners (vergelijkbaar met Brussel), terwijl er maar zo'n goeie 300.000 mensen in Wellington leven. Maar dat is nu net de charme en dat valt ook direkt op: het is een stad op mensenmaat. Er is vanalles te doen, een zeer actief cultuurleven, maar gezellig. Eigenlijk best met Gent te vergelijken op dat vlak vind ik.
Zondag de kabellift tot in Botanical Garden genomen waar je alvast iets van een view hebt over de stad, maar het weer wil niet echt meespelen.
Later op de dag in hotel doorgebracht en wat beginnen lezen, want de komende week is toch spannend: eerste keer dat ik de ganse 5-daagse cursus op mijn alleen geef, en de vorige keer is ondertussen bijna twee maanden geleden. Heb een paar keer serieus zenuwen gehad tijdens die week!

Een opvallend verschil tussen Nieuw Zeeland en Australie wordt me trouwens duidelijk tijdens mijn verblijf: via een krantenartikel leer ik dat zowat alle energie van Nieuw Zeeland uit herbruikbare bronnen wordt gewonnen. Niet minder dan 65% van al hun energie komt uit hydro-energie! Brent, een gast die voor Alcatel-Lucent Wellington werkt, vermoedde dat er wellicht ergens 1 electriciteitscentrale is in gans het land dat op kolen werkt.
Australie daarentegen haalt zeker 3/4 van zijn energie uit steenkool (ter info, de meest vervuilende van de drie carbon-gebasseerde brandstoffen: steenkool, aardolie en aardgas).

Over de week zelf niet zo heel veel te vertellen, vooral op de site van Alcatel-Lucent gezeten. Tijdens de dag lesgeven en 's avonds voorbereiden. Tussenin toch nog een avondmaal gaan zoeken en er was in de buurt echt wel massa's te vinden. Irish pub aan overkant van de straat en vlakbij Cuba Street, waar je veel vind om uit te eten en een pintje te pakken. In Cuba Street trouwens 'blanket man' gezien. Heb gehoord dat diene mens een entry in Wikipedia heeft, dus checken zou ik zeggen (zelf nog niet gaan kijken): een van de meer zonderlinge figuren in Wellington, die behalve dat deken (blanket) niet bijzoner veel anders aanheeft en ook geen onderkomen heeft. Beetje van een mytisch figuur geworden in Wellington kennelijk.
Vrijdagavond was er weer eens een drink. Kennelijk zitten er vrij veel mensen van Telecom Nieuw Zeeland nu bij Alcatel ('t is eens iets anders dan dat wij altijd mensen out-sourcen). En een van de overeenkomsten bij overname van hun contract was kennelijk dat ze hun recht op een vrijdagnamiddag drink (want ze durven daar vroeger dan 17u00 beginnen) zouden behouden, dus wordt er nu jaarlijks een budget voorzien voor bier. Prachtland toch!!
Daar Rob uit Nederland leren kennen (streek van Utrecht afkomstig) en een kerel die oorspronkelijk uit Virginia (USA) komt, maar al zo'n 20 jaar in NZ woont (maar graag eens van plaats verandert). Een van zijn belangrijkste reden om niet in de States te leven is dat hij zich niet kan vinden in de (buitelandse) politiek van zijn land.
Met die twee eerst Japans gaan eten, zeer lekker, echt super restaurant (met sake achteraf, dat was een eeuwigheid geleden) en dan nog paar pintjes gaan drinken. O.a. in caffee waar ze echt veel soorten belgisch bier hebben (paar kiwi's van deskundig advies voorzien natuurlijk, en jawel voor ik het wist waren ze Duvel aan het drinken). Ze hadden er o.a. Duvel, Leffe, Verboden Vrucht, Palm, Brugse Trippel, Stella Artois, Hoegaarden, ...

Mijn laatste volledige dag in NZ werd ik door Brent (zie hierboven) rondgereden. Hij heeft me de omstreken van Wellington getoond.
Vanaf Mount Victoria (eigenlijk midden in de stad) heb je een prachtig overzicht van de stad. Zie foto's hieronder. Op de eerste zie je het stadscentrum met de kades waarlangs ik de eerste dag wandelde en links Te Papa. Je kunt ook (2de foto) heel goed de luchthaven zien. Die is nogal aan de kleine kant. De echt grote vliegtuigen kunnen er, ondanks een recente uitbreiding niet landen. Daarbij komt nog de zeer verraderlijke zijwinden. Je moet als piloot als over de nodige ervaring en een speciale licentie beschikken om er te mogen landen. Als je denkt dat ik overdrijf: typ eens 'Wellington Weather airport' in op Youtube en je zult leuke filmpjes zien.



Daarna langs een soort mini Ocean Road gereden. Net als Sydney ligt de eigenlijk haven van Wellington aan het einde van een baai en die baai zelf is prachtig om langs te rijden. We passeren o.a. het originele schip (nu pijnlijk roestig) dat Peter Jackson gebruikt heeft voor zijn verfilming van King Kong (herkende het zowaar :-) ). Peter Jackson is zowat een nationale held, wat met zijn verfilming van de trilogie van The Lord of Rings heeft hij Nieuw Zeeland echt wel op de kaart gezet en ze proberen hier nu een echte filmindustrie van de grond te krijgen. De landschappen hebben ze in ieder geval al mee!
De foto hieronder geeft een beetje een indruk van wat je zo langs die weg ziet, die foto is genomen op misschien een kwartier rijden van de luchthaven!


Langsheen die Ocean Road, zie je op verschillende plaatsen de plaatselijke jeugd die leert zeilen, massa's surfers en ... duikers! Net zoals we bij ons zien, een aantal auto's aan de kant, omkleden (heb zowaar een droogpak gezien, want echt warm is het water hier eigenlijk nooit, te vergelijken met Belgie) en het water in. Man man, het was nogal aan het kriebelen, maar ja, geen tijd, trouwens zo'n 24 uur later moest ik alweer de lucht in.
De meeste outdoor sporten zijn trouwens vrij goedkoop. Echt wel het land als je een zeilboot wil bezitten of continu wil golfen.
Dan via de Hutt Valley in noorden van Wellington over een heuvel met heel interessant uitkijk gereden naar ... strand. De rit zelf brengt ons doorheen een dicht bebost heuvelachtig landschap. Prachtig zeker als je bedenkt dat je uiteindelijk vlakbij de hoofdstad zit. Is beetje wat ik altijd van het land verwacht heb: je hoeft echt niet ver van de stad te rijden om midden in het groen te zitten. En het is echt een groen land, zeker in vergelijking met Australie.


Vanuit de uitkijk konden we zowaar het zuid-eiland zien. Terwijl we daar stonden scheerde er een zweefvliegtuig voorbij. Zo dicht dat we allebei dachten dat die eigenlijk tegen de klif ging knallen waar we opstonden. Maar de piloot bleek wat show te verkopen. Keer op keer passeerde hij, gebruik makende van de opwaartse luchtstromen klom hij terug omhoog en scheerde dan telkens in een duikvlucht langsheen onze positie, wat door de toeschouwers duidelijk geappricieerd werd. Onderstaande foto toont denk ik wel aan dat hij verdomd dicht bij de kant kwam (de foto is zoals ik hem, met 200mm lens getrokken heb, niets gecropt)!


Ergens langs de kust een lekkere pizza gaan eten en dan terug richting Wellington. Brent moest de hondjes van zijn ouders nog even buitenlaten en langs een andere baai rijden we terug naar Hutt Valley. We passeren nog even langs het parlement ('Beehive' genoemd) en caffee 'Leuven' (oh jawel) en dan terug naar het hotel.
Hou het bij een rustige avond (de avond ervoor was laat genoeg).
Volgende dag niet veel tijd om veel dingen te bezoeken en dan is het alweer richting luchthaven, bij wegrijden schijnt de zon en het is met pijn in het hart dat ik Wellington achter me laat. Heb zelden zo intens door het raampje gestaard bij het opstijgen...

Melbourne...

Efkens geleden dat ik nog een entry gemaakt hebt. Nu, dat is vooral om dat er nu een einde is gekomen aan mijn rondreis aan een begin aan het werkgedeelte en dat laat zich voelen :-)

Ook eens wat gereflecteerd over de reis dat ik gemaakt heb en proberen uit te vissen wat er mij het meest is bijgebleven (waar te beginnen?). Het binnenland vond ik toch echt wel super, de ongeloofelijke uitgestrektheid en de pracht van de woestijn (met daarbij natuurlijk Uluru en King's Canyon) was echt iets speciaals.
En natuurlijk het duiken in Great Barrier Reef. Wat me in het algemeen is bijgebleven is hoe onvoorstelbaar groot en divers Australie is.
Hieronder een kaartje van Australie trouwens met een mijn ganse traject erop : grijs voor de Great Ocean Road, groen voor de Outback tour tussen Adelaide en Alice Springs, lichtblauw een benadering van de duikreis op Great Barrier Reef en de donker blauwe lijnen zijn de vluchten (Alice Springs -> Cairns, Brisbane -> Sydney en Sydney -> Melbourne).
Om een idee te krijgen van de afstanden, je kunt Europa kwijt in Australie en je hebt nog plaats over!


Heb een paar dagen rondgelopen in Melbourne voordat ik aan de slag ging en alvast eens Queen Victoria Market bezocht (heel gezellig), alsook de Southbank, waar je bij mooi weer zalig kunt flaneren rond de Yarra rivier (en lekkere ijscreme kunt eten!). Verder langs de rivier kun je bij valavond trouwens veel roeiers zien. Ook een fiets gehuurd en op die manier de stad onderzocht. O.a. de trein opgesprongen (met fiets en al: moest niet eens bijbetalen, kunnen ze iets van leren in Belgie) en afgestapt aan uiteinde van een van de lijnen, waardoor ik langs de kust kon rondrijden. Na een leuke tocht op top van een heuvel terechtgekomen met prachtige view op de stad. Je kon in de verte heel duidelijk het CBD zien (Central Business District, elke grote stad heeft er eentje, is het centrum maar ipv dat dat een historisch centrum is, is het echt waar de grote gebouwen en dito bedrijven zich vestigen en waar de Alcatel-Lucent site zich trouwens bevind). Eerlijk is eerlijk, Sydney is daarvan ietsje anders, heeft echt ook wel een historisch centrum. Niet dat er geen oudere gebouwen zijn in Melbourne, maar aan Sydney hangt er echt wel een geschiedenis, al was het maar omdat het de eerste nederzetting is die door europeanen in Australie is gesticht. Weinig tot geen foto's van die alles, maar maakt dat wel weer goed als ik terugkeer naar Melbourne.

Vrijdag 1 september ben ik me dan gaan aanmelden bij Alcatel-Lucent. Had geluk, want die dag ging er juist iemand weg en gaf een afscheidsdrink. Heb me dan ook onmiddellijk lid gemaakt van de BROK club, een club van bierliefhebbers (heb je een keuze als belg dan je daar lid van te maken?). En met een van die gasten (Andrew, beter gekend als 'cowboy' en geloof me hij heeft zijn naam niet gestolen) dan nog een paar speciale bars in Melbourne bezocht. Het was vroeg toen ik terug thuis was :-)
De zondag toch wat beginnen lezen voor de komende cursussen, kwestie van wat voorbereid te zijn en dan de maandag aan de slag. Vanaf nu trouwens gedaan met verblijven in hostels, ze hebben voor mij een kamer in de Windsor geboekt, zeer classy hotel, bestaat dit jaar exact 125 jaar en straalt ouderwetse charme uit (al is het hier en daar wel wat aan een opsmukje toe, wat ze kennelijk ook van plan zijn: toevallig de oorspronkelijk nederlandse manager tegen het lijf gelopen en die vertelde dat ze een enorme investering gaan doen dit jaar).

Het is een leuke afdeling, al valt me op dat de gemiddelde leeftijd van de lesgevers een stuk hoger ligt dan in Antwerpen. Iets dat mij bijv. vroeger ook al was opgevallen in Newport (Alcatel-Lucent afdeling in Wales).
Ik heb de donderdag en vrijdag les moeten geven in de GOC (Global Operations Center) van Telstra (nationale operator van Australie, cfr Belgacom bij ons). Opgevangen daar voor Andy Malthouse (herinnerde zich trouwens de andere mensen van Belgie nog goed, vooral Kristin :-) ). Van daaruit beheren ze gans hun netwerk. Ze hebben me het zenuwcentrum getoond en dat was echt indrukwekkend, deed me aan het ruimtevaartcentrum in Huston denken: vele rijen met werknemers achter drie a vier computerschermen en vooraan een muur met enorme schermen waarop allerlei informatie gedisplayed staat.
Gelukkig vrij sociale afdeling, woensdagmiddag waren er twee collega van Sydney op bezoek (o.a. technical writer waar ik meeting mee had) en we zijn met een stuk of 6 een heel goed chinees restaurant ingeduikeld en donderdagavond met een groep mensen (niet eens van Alcatel University, had die mensen voordien nog niet gezien) heel toffe bar bezocht (met prachtig buiten-terras boven) en opnieuw in chinees restaurant terechtgekomen.
Er zijn hier heel veel aziatische restaurants en vrij veel chinezen. Duidelijk dat ze hun 'white australia' wet hebben teruggeschroefd (tot jaren '60 was het voor chinezen zeer moeilijk om australie binnen te geraken).

Vrijdagavond (8 feb) dan vliegtuig genomen naar Wellington (Nieuw-Zeeland). Maar dat is dan weer onderwerp van volgende entry...

Sydney

Op de avond van Australia Day kom ik aan in Sydney. Heb mijn intrek genomen in YHA Railway Square en dat is echt letterlijk naast het centraal station en echt een aanrader. Heb gekozen voor een 4 person dorm, maar in carriage style, dat betekent alsof je in een wagon slaapt. Er staan buiten het gebouw twee rijen van wagons (of ze gelijken er althans heel sterk op) en die staan trouwens parallel met de echte spoorlijnen van centraal station, echt leuk gedaan.

Die avond nog wat rondgewandeld. Ben er in geslaag net het vuurwerk boven de haven te missen, maar goed. Nog wat in Chinatown rondgeslenterd en een laat avondmaal genuttigd. Volgende dag eens deftig de stad gaan verkennen.

Heb George Street gevolg tot aan de haven, waar ik in The Rocks terecht kwam het oudste gedeelte van de stad. Ademt echt nog een sfeer uit van in de beginjaren, het is hier dat alles begonnen is. Hier zijn de kolonisten voor het eerst aan land gegaan en hebben ze Sydney gesticht.

Vlakbij heb je ook Circular Quay waar alle ferries vertrekken en Harbour Bridge, de wereldberoemde brug over de haven van Sydney die het zuiden en het noorden van Sydney met elkaar verbinden. Gebouwd ergens tussen 1924 en 1932 is het echt een indrukwekkend bouwwerk. Wordt trouwens soms 'The Iron Lung' genoemd, omdat het voor heel veel jobs zorgde gedurende de crisisjaren van de Depressie in de jaren 30. Je kunt gans de brug afwandelen wat je een prachtig zicht op de haven geeft, en natuurlijk ook op The Opera House. Had die al vanaf Circular Quay gezien en het doet toch efkens iets als je die in het echt ziet :-)

In de zuid-oostelijke pyloon van de brug kun tot boven de trap nemen. Er is een klein museum in verwerkt en je hebt boven een prachtig uitzicht van de stad.

Verder de brug overgewandeld en dan de wijk Kiribilli bezocht, best gezellig, met een kleine wandeling langs het water (deed aan een mini versie van de Queen's Walk in London denken).

Ook leuk om op die manier een beeld van gans de brug te krijgen:

Dan ferry genomen die me via Neutral Bay terug naar Circular Quay bracht. Dan uiteraard van dichtbij een kijkje genomen van Opera House (eigenlijk leuker om van veraf te bewonderen). Daarna mijn wandeling terug ingezet. In George Street nog een duikwinkel bezocht om te zien of er eventueel nog de mogelijkheid was om te gaan duiken de volgende dag maar alles was al volzet (tja, maandag was nu eenmaal congee voor iedereen).

Ben gestop in Irish Pub (had enorme dorst) en terwijl ik mijn 'History of Australia' zat te lezen komt er een gast voorbij die dolenthousiast wordt dat een toerist van alle mensen de geschiedenis van zijn land zit te lezen. Ik moet perse meegaan naar mensen die hij kent (maar die hij feitelijk pas 10 minuten daarvoor was beginnen lastigvallen) en zo kom ik terecht bij een groepje dat er eerst wat afstandelijk bijzit maar blijkt een groep acteurs te zijn die een toneelstuk over de Marquis de Sade gaan opvoeren in april. Ze komen die dag juist samen om het script uit te delen en elkaar wat beter te leren. En zo leer ik dus de meeste van de acteurs van het stuk kennen. Uiteindelijk een gezellige vooravond geworden.

Volgende dag laat ik het plan varen om de ferry naar Manly te nemen (voel me wat lui die dag). Ik zet maar laat aan en wandel richting Hyde Park. Daar passeer ik toevallig het ANZAC Memorial en dat blijkt een zeer interessant bezoek te worden. Het is ter nagedachtenis van de Australische slachtoffers die gevallen zijn in de Grote Oorlog (Wereldoorlog I), waar ze aan de zijde van de engelsen hebben gevochten om Europa en Midden-Oosten te bevrijden van de Duitsers en de Turken (het Ottomaanse Rijk had een alliantie met Duitsland aangegaan). Ze hebben zich enorm dapper gedragen en heel veel doden te betreuren gehad. In totaal zouden zo'n 120.000 jonge mannen het leven gelaten hebben, want een onwaarschijnlijk aantal is, als je bedenkt dat het land toen 4.7 miljoen inwoners had (je kunt stellen dat ongeveer 5% van de mannelijke bevolking opgeofferd is om ons te bevrijden).

Daarna naar Australian Museum, heel interessant museum over fauna van Australia, mineralen (waardoor ik nog wat verder kan leren van hetgeen in South Australia Museum in Adelaide gezien had). Er was een interessante foto- en video-reportage over de gorilla's in Afrika (en andere mensapen) die best de moeite was.

Daarna tot aan de Royal Botanical Gardens gewandeld en ben tot aan Mrs Macquaries point gegaan, van waaruit je nog een leuk beeld hebt van The Opera House en The Harbour Bridge in een zicht (daar gaan we weer :-) ):

Daarna terug naar hostel gewandeld.

Om het af te leren, hier is ze nog 1 keer :-)

Brisbane

Niet zoveel tijd gespendeerd uiteindelijk in Brisbane. Toen ik aankwam was ik tot niet veel meer in staat na die busrit. Na in te checken een klein beetje rondgewandeld en per toeval een boekenwinkel tegengekomen en daar voor het eerst een Harry Potter boek gekocht (had er nog geen enkel van gelezen). Ben uiteraard met "The Philosophers Stone" begonnen en die was tegen de volgende avond al uit. Best leuk om te lezen.
Dag na aankomst dan mijn daguitstap naar Moreton Island. Net als Fraser Island (bekender, meer naar het noorden) een zand eiland. Nu, Fraser is zover ik weet volledig uit zand opgemaakt (door de stromingen op een soort zandbank gegooid. Moreton is begonnen met wat rotsen van een soort vulkaan die boven water kwam. Daar is het zand tegenaangeworpen en dus bestaat het ook grotendeels uit zand. Maar waar je een desolaat landschap zou verwachten blijkt het ongeloofelijk groen. Wellicht door vogels die zaden lieten vallen is er uiteindelijk vegetatie ontstaan.
Wat doet een mens op een zand eiland, wel het rondrijden is op zich al leuk (enkel mogelijk met 4x4), paar prachtige zichten op stranden (zie fotos hieronder: eerste is duidelijk bewijs dat er een rotsgedeelte is).

Ook gaan zwemmen in The Blue Lagoon (jawel), zoetwater meertje in midden van het eiland, heel leuk. Daarna gaan sandboarden. Gewoon een simpele plank eigenlijk, wat wax erop en eens je eropligt is het kwestie van de voorkant wat op te heffen, zorgen dat je schouders het zand niet raken en je gaat met een rotvaart de helling af (makkelijk 50 km per uur). Geen fotos van, was te druk bezig met afdaling. Nu, wat goes down must come up (to try again) en het naar boven sjacheren op een duin is minder lollig. Dus na 4 keer was ik eigenlijk pompaf :-)
In terugrijden langs het strand (belangrijkste wegen rond het eiland zijn simpelweg via het strand) nog een stel wrakken gezien in wel heel ondiep water. Je kunt er rond snorkelen maar niet gedaan (om dat allemaal te doen, moet je eigenlijk best een nacht op het eiland verblijven want je spendeert vrij veel tijd om er te geraken, ferry vanaf het land is 2uur enkele reis).
De wrakken zijn vooral afkomstig van oude bagger schepen maar ook een of twee walvisvaarders liggen ertussen, want dit eiland was tot in begin van de zestiger jaren een uitvalsbasis voor walvisvaarders, wat gelukkig verboden werd.


Rustig maar gezellige dag, kleine groep trouwens: een sympathieke vrouw uit Perth met haar 14-jarige zoon waren de enige andere mensen. Zij werkt als bibliothecaresse in een school in Perth en kon heel goed babbelen (je kunt er je dus al iets mee voorstellen wat dat moet gegeven hebben) en de zoon was een gemotiveerde tweede kandidaat voor het sandboarden en het zotje uithangen in de Blue Lagoon.

De dag erop alweer vlucht naar Sydney. In de voormiddag wat rondgewandeld en eerder toevallig expositie meegepikt van Andy Warhol (eerste keer dat ik eens deftig naar diene mens zijn werk kon kijken en heel interessant) en dan trein richting luchthaven.

Cairns to Brisbane...

Hierboven foto van zonsondergang vanop de liveaboard, vind persoonlijk dat die er een beetje als Mount Doom uitziet :-)

Trouwens, op de tweede deel van de cruise ook vermeldenswaardig was het gezin uit Maleisie dat ik ontmoet heb, vooral veel met de vader gepraat, hij is duikinstructeur met zijn eigen duikcentrum op Borneo. Heel verstandige man, beetje over vanalles gepraat.

Na de shark feed trouwens was de zee een stuk onstuimiger geworden. Richard en mezelf waren het eerste buddy paar aan boord (platform was nog ruw op en neer een het slaan), we zagen dat aangezien de meeste van de crew mee onder water waren (nogal een logistiek moeilijker duik om met zo'n groep te doen) stonden twee meisjes (assistente van de kok en de vrijwillige die er was om de boel te helpen op te kuisen en op die manier wat gratis duiken kreeg) op het platform. Hebben ons materiaal afgesmeten en beginnen helpen om de andere duikers waarvan er veel waren met weinig ervaring aan boord te hijsen, was nogal een avontuur :-)

In Cairns trouwens nog een dagtrip richting Daintree gemaakt, zoals al vermeld, oudste regenwoud ter wereld. Best leuk, o.a. rondgevaren in mangroven gebied (op zoek naar die gezellig salties - zoutwater krokodillen, eerste foto hieronder), korte wandeling door jungle, maar denk dat het belangrijkste was dat we zowaar een Casowary gezien hebben (2de foto hieronder). In de streek lopen er naar schatting maar zo'n 70 rond, dus dat is echt wel geluk hebben. Volgens de overlevering van de aboriginals zou de vogel in den tijd vanuit het binnenland naar de kust gevlogen zijn en daar in een modderig ondiep meer terecht zijn gekomen. Dat heeft niet alleen voor de donkere kleur van de veren gezorgd, maar ook heeft hij daar letterlijk pluimen bij ingeschoten en kan niet meer vliegen (ze hebben echt nogal wat fantasie die kerels).

Uiteindelijk Cairns verlaten, begon het daar eigenlijk leuk te vinden, vreemd wat op eerste zicht vond ik het niet zo veel soeps, beetje typische kuststad veel toerisme, veel fancy restaurants. Maar een aantal facetten hebben geholpen: gezellig avond in Croc bar, zeer toffe YHA met super vriendelijke receptionistes, het zien van die duizende vleermuizen (flying foxes) die bij valavond de stad verlieten en naar de omliggende heuvels vlogen om te gaan jagen op insecten, de mooi geschilderde electriciteitskasten (zie foto, origineel idee, maar nu ook bijv. in Brisbane gekopieerd), leuke wandeling langs promenade, met zicht op de baai van Cairns en natuurlijk het feit dat ik van hieruit de liveaboard heb gedaan.

Had het lumineuze idee opgevat om met de Greyhound naar Brisbane te rijden. Dat was een busrit van niet minder dan 30 uur!

Nu, het voordeel is wel dat je het landschap langzaamaan ziet veranderen van echt tropisch regenwoud naar groen maar iets minder tropisch, maar gum trees). Middagpauze van eerste dag was wel leuk, vlakbij de zee, dus mooi uitzicht. 's nachts bijzonder weinig geslapen en middagpauze van tweede dag was een verrassing. Zag er een saai wegresto uit, maar toen ik me op het terras aan achterkant zette bleek dat uit te geven op een vijver die als vogel reservaat dienst deed, met daarachter prachtig landschap van glooiende groene heuvels, waar zelfs paarden in rondliepen.

En toen was ik in Brisbane, maar daarover later meer...

The Great Barrier Reef...

Eindelijk was het dan zover, op 15 jan kon ik met Taka Dive vertrekken vanuit Cairns naar Great Barrier Reef. Ik had 7 duikdagen geboekt en dat zijn eingenlijk tween cruises back-to-back: 3-daagse en 4-daagse. In totaal 21 duiken gedaan (heb er een paar overgeslagen: eentje omdat ik echt veels te moe was, niet goed geslapen de avond ervoor en de laatste omdat ik dan al mijn materiaal kon laten drogen want ik vertrok de volgende dag met bus naar Brisbane).

Heb vaak gevloekt dat ik al dat duikmateriaal moest meesleuren maar uiteindelijk wel blij dat ik het bijhad.

Eerste groep had ik als buddy een oudere canadees, Stephen genaamd. Sympathieke kerel en een goeie buddy. Mijn roommate was ook van Canada (er lopen er hier nogal wat rond) die voor een senator werkt. Een enorme groep brazilianen aan boord alsook drie russen waar ik nog vrij veel mee gepraat heb (alvast me de ene die engels kon :-) )

Tweede groep mengde iets beter (en ook een dag langer om iedereen te leren kennen). Mijn kamergenoot wat een ietwat stille engelsman Chris, mijn buddy een minder stille maar zeer toffe nederlander, genaamd Richard (werkt op de lange omvaart, werkt 5 maanden en is dan 4 maanden thuis, in welke tijd hij meestal gaat reizen). Verder Andrea en Cing-Ling, buddy paar waar we veel contact mee hadden: Andrea is lerares engels in Cairns en Cing-Ling heeft haar werk opgegeven (industrieel ing.) om rond te reizen (zeer ongewoon in Taiwan). Verder was er Tom, sympathieke amerikaan die nog voor NASA heeft gewerkt en nu bordspelletjes ontwerpt (waarvan er een aantal door 999 uitgebracht worden!), hij komt deze zomer naar Belgie, dus zal die Gent wat leren kennen (spelletjesfanaten zijn dus gewaarschuwd :-) )

Hoe was het? Schitterend!! De begroeiing, koraal vissen is zoals mensen met wat duikervaring in tropische wateren wel zouden verwachten. Maar toch een paar heel leuke dingen gezien:

zie foto van deze prachtige naakslak (te lui geweest om hem op te zoeken vrees ik).

Ook vrij veel stone fishes gezien (en effectief deftige foto's van kunnen nemen):

Een van de mooiste sites was Steve's Bommie (bommie is een rots die onderwater zit) en die is te vergelijken met Richelieu Rock in de Similan eilanden (Thailand): heel veel vis, en heel veel leven op de rots (lion fish, stone fish, nudibranch, ... er woont zelfs een baby haaitje in de rots). Zelf vond ik het bijv schitterend om in zo'n school fusilier vissen te zwemmen, zie hieronder:

En ook een (vind ik alvast) heel mooie foto van een schildpad. Met deze lieverd een tijdje mee kunnen zwemmen, totdat hij het een goed idee vond om eens wat dieper te gaan en dat liet mijn stikstof klok niet echt meer toe :-)

Of wat dacht je van deze prachtig platwormen die aan het paren waren...

Meest opmerkelijke was toch wel Cod Hole, waar ze de gigantische baarzen (potato cod) wat eten geven en daar komen ze gretig op af. Die vissen zijn echt gigantisch, zeer indrukwekkend:

Maar top of the bill: grote aantal haaien die ik gezien heb. Op vele duiken was er wel minstens een white tip reef shark te zien, en soms ook grey whaler reef sharks (een stuk groter). En natuurlijk waren er heel wat aanwezig op de shark feed. Wist eerst niet wat ik er ethisch van moest denken, maar eigenlijk valt het allemaal wel mee, en eerlijk is eerlijk: hetgeen je te zien krijgt is indrukwekkend. Twee fotootjes die proberen de sfeer weer te geven, maar het is echt speciaal om 15 haaien te zien die zich overgeven aan een feeding frenzy (voedsel orgie?) en je krijgt vernieuwd respect voor de kracht van die beesten (en dit zijn nog niet eens de grote he):

Op bepaalde plek trouwens mooie canyons, beetje zoals in Saoudi-Arabie.
Om het af te leren een klein sfeerbeeldje van een klein grotje:

Extra foto's

Ziehier zoals beloofd wat extra foto's:

- Foto van onze groep in de bron waar ik het over had, midden in de woestijn. Als je je afvraagt wat ik aan het proberen ben, ik sta in een soort drijfzand achtige plek waar het water omhoog gestuwd wordt met een verbazend grote kracht (er volledig inzakken was dus gewoon onmogelijk ook al probeerden Michael, Fred en mezelf het constant :-) )

- Sfeerbeeld van de rit met de quad bikes (op de foto zie je trouwens onze mad irish dude)

- King's Canyon, al is het heel moeilijk om de schoonheid van de omgeving in een foto weer te geven, de gesteenten zijn van versteende duinen afkomstig.

- de saloon waar we op de avond van onze aankomst in Alice Springs ons een goed hebben laten gaan

Olgas, quads and Kings Canyon

Na Uluru begint het laatste stukje van de trip. De volgende ochtend zijn we terug heel vroeg opgestaan (hoe noem je 4u30 anders?) om naar de Olgas te gaan, niet ver van Uluru. Het zijn verschillende rotsen (zo'n 36 in totaal geloof ik) die ook uit het landschap steken, maar minder groot dan Uluru. De wandeling erdoor heen was echter mooier dan die rond Uluru zelf. Veel meer variatie, meer onregelmatig, met (momenteel droge) rivierbeddingen, prachtige vista's, ...

De reden om er zo vroeg aan te beginnen was 2 dagen ervoor nog pijnlijk duidelijk gemaakt: een 42-jarige vrouw uit Japan is gestorven aan een hartaanval ten gevolge oververhitting. Ze had er wel aan gedacht haar ganse lichaam mooi te bedekken tegen de zon (ze had zelfs van die handschoentjes aan, nu dat is ook vooral om dat japanners niet graag een kleurtje krijgen, dat is enkel voor landbouwers die ganse dagen op het veld werken, een gesofisticeerde stadsmens moet dus zo bleek mogelijk zijn), maar had maar een miniscuul flesje water mee. Wij zijn met minstens anderhalve tot drie liter water vertrokken. En het eerste dat ik doe na zo'n wandeling is ergens een koude Getorade of Powerade kopen (zo'n isotone sportdrank).

Daarna naar King's Creek gereden, waar we onze laatste overnachting hadden. Daar aangekomen mochten we ons eerst wat verfrissen in het zwembad (een zeer gegeerd item op een camping, dat kan ik je wel vertellen) en daarna hadden we de mogelijkheid (wel extra te betalen) om met quad bikes te rijden. Dat was schitterend! Had het nog nooit gedaan en het was super fun! Gans de groep deed mee. De jongens reden voorop, net achter de begeleider (een gast uit Turnhout trouwens, die op de nabijgelegen station werkte en de quad bikes begeleidde) zodat we ons goed konden laten gaan, de meisjes iets verder achterop. Behalve Saskia die een boom heeft geraakt (waarbij ze niet alleen haar bike serieus beschadigd heeft, maar ook haar hoofd pijn heeft gedaan, vermoed een lichte hersenschudding), zijn Rebecca en Suzie er in geslaagd een bocht te missen waardoor ze plots in de vegetatie stonden.
De rit was super, op bepaald moment passeerden we zelfs een 6-tal wilde dromedarissen (op een 5-tal meter) en passeerden we in het midden van de woestijn een meertje (wat er nog van overschoot na de droogte).

Na een laatste nacht onder de sterren, reden we door (weer vroeg opgestaan) naar Kings Canyon voor een prachtige wandeling. Zonder twijfel het mooiste dat we gezien hebben van al onze wandelingen.


Met de nodige uitleg van Michael over de formatie van verschillende rotsen en een heel interessant verhaal over een type plant (zie foto) dat reeds zo'n 200 miljoen jaar op onze planeet bestaat en zaden heeft vol cyanide, kwamen we uitgeput terug aan de bus. Naar het schijnt komen er veel van voor rond Daintree, waar het oudste regenwoud ter wereld zich bevind. Bedoeling is om vanuit Cairns alvast een daguitstap te doen naar Daintree en omgeving.


Daarna een laatste rit van een paar uur, langs een dirtroad naar Alice Springs. Het was de korste weg en Michael had van collega tourleader gehoord dat hij terug berijdbaar was (was half weggespoeld een tijd terug en nu terug wat in betere staat hersteld). Nu, volgens mij wou hij heel graag eens met zijn bus langs de zandweg racen, want hij was zich duidelijk aan het amuseren.

We hadden die avond in Alice Springs nog afgesproken om samen te gaan eten. En daarna nog ee n stapje gezet, eerst in een echte saloon en daarna nog in een club (Desert Storm), want de saloon sloot zowaar al om 23u00 (typische engelse gewoonte)! Een van de reden die ze opgaven om de bar al om 23u00 te sluiten was kennelijk dat er soms later op de avond vechtpartijen uitbreken. Vond de sfeer persoonlijk vrij gemoedelijk. De club zelf was niet zo spectaculair, maar de muziek was niet slecht, nog eens deftig kunnen dansen.

Dan tegen het advies te voet naar hostel teruggekeerd (was de laatste die overbleef) en was daar blij om. Kwam een groep aboriginals tegen die dol enthousiast waren en mij begonnen te omhelzen. En dan durven ze nog beweren dat Alice Springs een beetje gevaarlijk is 's nachts :-)


In Alice Springs verbleef ik trouwens in de Pioneer YHA (Youth Hostel Australia), gehuisvest in een voormalig cinema complex.


Voor de rest me rustig gehouden in Alice Springs. Eindelijk nog eens mijn was gedaan (al het rode stof uit mijn kleren proberen te krijgen). Verder een centrum van de Royal Flying Doctor Service bezocht (was wel cool om te zien, denk dat iedereen die serie wel nog herinnert) ze hebben een indrukwekkend netwerk van 25 basissen opgezet. En ook een reptielen museum. Was feitelijk zeer interessant, ze hadden heel veel verschillende reptielen. Heb o.a. mijn vriend de stumpy tail teruggezien (die me zo had doen schrikken langs de Great Ocean Road). Ze hebben er ook een salty (zoutwater krokodil) in een zwembad liggen. Leuke annecdote rond die soort wil ik toch even meegeven: in 1945 hadden britse soldaten een groep van 1000 japanse soldaten omsingeld. De japanners hadden zich in een mangrovenwoud teruggetrokken en probeerden zich van daaruit te verdedigen. Nu, het lawaai en het bloed had kennelijk een troep salties aangetrokken. Nu, mangroven staan in het water en op de nacht van 19 januari zijn ze het mangrovenwoud ingetrokken. De volgende morgen waren er nog 20 japanners in leven! De salty is dus verantwoordelijk voor de grootste massamoord op mensen ooit uitgevoerd door een diersoort. Leuke beestjes!


En dan was het tijd om te vertrekken. Met shuttle bus naar luchthaven, die heel deftig was voor zo'n klein stadje. De vlucht naar Cairns was zeker een van de mooiste die ik ooit gedaan heb: had een prachtig zicht over de woestijn. Eerst de East MacDonnell ranges (aan weerskanten van Alice Springs strekt er zich een gebergte uit), prachtig om te zien, vanuit de lucht leken bepaalde delen op het overblijfsel en een oude vestiging. Dan de uitgestrektheid van de woestijn. Eerst donker rood gedurende een ganse tijd, daarna overgegaan in soort bruin/oranje kleur. Overal zag je rivierbeddingen (allemaal droog) doorheen het landschap kronkelen en heel af en toe een lijn, die een weg voorsteld. De Great Dividing Range heb ik jammer genoeg niet kunnen zien, die was volledig in wolken gehuld. Die bergketen (die in het oostelijk deel van Australie van noord naar zuid loopt) houdt momenteel de meeste regen tegen die van over de oceaan komt en dat valt dus grotendeels momenteel in Queensland. Eens over de bergketen kwamen er weer gaten daar de wolken en kon ik terug een groen landschap zien, veel landbouw (die was het soort landschap dat de eerste kolonisten naar zochten) en uitgestrekte wouden.


Ik was nog maar net geland of het begon te regenen, zo'n typische tropische regenbui met dikke druppels! Vond het zelf niet erg eerlijk gezegd na die droge hitte van het binnenland :-)



Met shuttle bus naar YHA in centrum, leuke hostel, zeer vriendelijke mensen achter de receptie (beetje vriendelijke dan dat meisje in Alice Springs die duidelijk tegen haar goesting daar stond). Direkt aan de babbel geraakt met een gepensioneerde engelsman die 3,5 maanden op reis is (Bali, Australie, Nieuw Zeeland), een reis die kennelijk vooral door zijn dochter is gepland (en die constant belt omdat ze eigenlijk enorm met haar pa inzit). Samen met hem een pub naast de hostel bezocht (Croc bar in The Grand Hotel): zeer gezellige plek, met heel leuk volk. Aan de babbel geraakt met een paar gasten die daar vaste klanten zijn en het is uiteindelijk nog laat geworden :-)

[hier hou ik er voorlopig mee op, bedoeling is om later wat foto's toe te voegen, want het gaat hier slecht op de computers van de YHA van Cairns, zal een week niets van me laten horen, want zal op zee zitten, dus tot daarna!]

ULURU

Eindelijk waren we er dan. Een heilige plek voor de aboriginals, vol van mythologische verhalen over hoe alles is ontstaan (ze hebben soms zeer fantasie-rijke verhalen die gasten).
Toen we aankwamen zijn we rap naar de lookout gegaan vanop de camping om het te zien, maar de kleuren zijn overdag niet zo spectaculair. We waren bestoft en moe dus zijn we eigenlijk en masse het zwembad ingesprongen. Deed deugd! Daar trouwens voor de eerste keer belgen tegengekomen: 2 mensen uit Roeselare (die dachten dat er toch niemand westvlaams zou verstaan en dus nogal verschoten toen ik plots in het westvlaams vroeg waar ze woonden) :-)

De volgende ochtend naar zonsopgang gaan kijken in park zelf en daarna een vrij lange wandeling rondom gans de rots (het is een groooote rots dat kan ik nu wel bevestigen). Wel mooie wandeling, maar blij dat we dat 's ochtens vroeg deden, want werd weer verschrikkelijk warm. De rots beklimmen is toegelaten door het nationale park (maar tot aan bepaald uur, want er vallen jaarlijks verschillende doden op Uluru, door oververhitting), maar de aboriginals zelf vragen om het niet te doen. Michael had het bericht nog gelezen en eigenlijk smeken ze meer om het niet te doen. Het zijn zeer brave mensen, en gaan dus niet zelf verbieden maar hopen eerder dat de mensen genoeg verstand hebben om het niet te doen (moet je met de moderne mens maar eens proberen, good luck). Wij zijn er dus niet opgeweest (eerlijk gezegd, zou het ook niet zien zitten).
Er zijn ook rotsschilderingen te zien op Uluru, waarvan onderstaande foto een voorbeeld is:

's middags hadden we wat tijd te doden en dat deed ik in zwembad (maar na twee uur heb je het ook wel gezien) en bekijken van foto's op laptop van Fred. Het is trouwens in zwembad dat ik mijn schouders verbrand heb want dat zwembad lag natuurlijk in de zon. Er stonden gisteren (bij aankomst in Alice Springs) zelfs blaren op!
's avonds zijn we dan terug het park ingereden om de zonsondergang te bekijken, was gezellig: iedereen zit daar te wachten, gezellig sfeertje en met wat snacks bij ons: koekjes met tapenades erbij. Verschil met de duurdere tours: daar hadden ze tafels met wijnglazen en bestek mee, en hoorde je de vraag of ze rode, dan wel witte wijn wilden. Wij hadden een paar biertjes mee :-)
Zie trouwens hieronder een zeldzame foto van Michael, die er meestal in slaagde om niet op de foto te staan.
In totaal twee nachten op de camping van Uluru doorgebracht, telkens onder de sterren.